Okno...

 

              

Więc dlaczego teraz? Nie wiem. Miałem wcześniej napisać, ale wiesz, jak to jest. Każda pora, oprócz tej wybranej, wydaje się zła, a słowa przecież spływają ciągle. Budzą się w nieoczekiwanej chwili. Tak właśnie, jak teraz. Tak jak na wydmach i wtedy, kiedy idę plażą naprzeciwko łuny wschodu. To śmieszne, wiesz, bo przecież wcale nie chciałem tu być. Czekałem i czekałem, a kiedy przyszła pora wyjazdu zdałem sobie sprawę, że już tego nie chcę. To tak, jakby zbyt długie czekanie zniszczyło wszystko. Może nie powinno się tak długo czekać? Albo czekać w ogóle. Na wszystko. Na podróż, na pieniądze, na ludzi, na ciszę, na miłość. Nie czekać. Bo potem stoi się w oknie i pyta samego siebie, po co to wszystko. Bo po co? Ty wiesz? Milczysz. Ja też nie wiem i milczę. Cisza rozlała się, bo tego pragnąłem. Bo tego chciałem. I dlatego teraz stoję w oknie i znów zapalam świeczkę dla zagubionych. A przecież wcale im nie pomogę. Ja tylko zapalam świeczkę – cieniutki promyk na wietrze, chybotliwą ścieżkę światła by pokazać, że ciągle jestem. Że trwam. Patetycznie, prawda? Ale jak nazwać oddech naprzeciwko szyby, kiedy wieczór się skrada? To trwanie. Wygodne, wiesz? Wygodne, bo patrzę jak mijają godziny, upływa czas. Fale przychodzą i odchodzą, tak samo jak ludzie, którzy na plaży szukają odpoczynku. Przychodzą rozdrażnieni, a potem kładą się na swoich kocach otoczeni parawanami. Piją piwo, wódkę, kawę w plastikowym kubku. I mówią, mówią, mówią. I krzyczą, dużo krzyczą. A ja nie mogę. Nie umiem, zapomniałem jak się krzyczy. Dlatego milczę naprzeciwko okna zamiast krzyczeć prosto w rozlany horyzont. Tak jest lepiej. Po prostu lepiej…