Trip part 1...

 

             Piłem kawę przy Place Saint Andre des Arts. Nie wiem, czy zawsze to chciałem zrobić, ale zrobiłem. Miejsce było przypadkowe i tylko tabliczka z nazwą miejsca uświetniła tę chwilę. Na chwilę. Bo przecież ogarnął mnie gwar miasta. Szum, który wlewa się w człowieka. Kroki ludzi, którzy mijali mój stolik, samochody skądś dokądś. Jakieś głosy, dźwięki i słońce bezgłośnie wędrujące po budynkach. Paryż. Powinienem zamknąć oczy i chłonąć atmosferę tego miejsca. Powinienem. Ale to nie tak wyglądało, wiesz? Nie było barwnej bohemy z pijanymi artystami. Był zwykły dzień, w którym nikt nie przechadzał się ulicami, by czas mógł go powoli pochłonąć. Byli ludzie, mrowie ludzi – wszechświaty ze swoimi niebami i piekłami, mgławicami i supernowymi. Nieznane światy, na które patrzyłem z ciekawością, z której narodziło się zmęczenie. Co zapamiętałem pośród tego chaosu i mijanych tysięcy światów? Wielki pośpiech. Bieg, bieg, bieg od zabytku do zabytku. Od miejsca do miejsca. Od oddechu do oddechu. Tak, tylko niebo nad Paryżem było błękitne i wielkie, jakby ulice miasta zapraszały przestrzeń. Ale to tyle. I pamiętam podparyski hotel i wschód słońca jesienny, w który lądowały samoloty. Jak w zegarku, co trzy minuty. I była jeszcze Sekwana i wiatr od niej, który targał włosy i przeglądał się w kieliszkach z winem pitym pod zachód słońca. Wiesz, nie umiałem tego nazwać, bo zwaliło mi się to wszystko na głowę. Na oczy. Wsiąkało w ubranie, skórę. Mierzwiło włosy i kubki smakowe. I tak zostałem – ogłuszony miastem, życiem w ułamkach tych, których widziałem. Kawałkach galaktyk, które zostawiły smugi w oczach. Ale kiedy zamykam oczy to widzę właśnie to miejsce na  Saint Andre des Arts. Kawa ani dobra, ani zła. Kawa w filiżance, jakich miliony. Ale pośród tego gwaru przypomniałem sobie o swoim marzeniu, które zdążyłem zapomnieć. Które schowałem przed samym sobą. Piłem kawę i uśmiechałem się, bo wydało mi się tak nierzeczywiste i tak paranoiczne, że aż cudowne w tej świątyni mrowia ludzkiego. Zawsze marzyłem, by dziewczyna zagrała dla mnie na fortepianie albo na skrzypcach. Ale nie dlatego, że ją poprosiłem. Nie dlatego, że zapłaciłem za bilet. Widzę, jak idzie, stawia stopę za stopą. Ciało jeszcze jest niepewne, ale wiem, że postanowiła. Siada i spogląda na mnie. Uśmiecha się. I w tym uśmiechu widzę niewypowiedziane słowa. Że gra dla mnie. Tylko dla mnie. I to co gra, płynie z niej i z instrumentu. Nic nie zostaje powiedziane i zostaje wypowiedziane wszystko. Kawa się skończyła, ale nie mam siły się ruszyć w dalszą wędrówkę. Siedzę i chłonę tę chwilę. Trzeba było Paryża, bym wydobył to z siebie. Trzeba było kawy na Saint Andre des Arts, by nie czuć biegu od miejsca do miejsca w poszukiwaniu cieni, które dawno minęły. Trzeba było czasu, bym odnalazł pośród zgiełku miasta w sobie tę tlącą się iskrę. Tę jedną myśl schowaną dawno temu. Zgubioną. Dobre i to. Dobre i to...