Intermezzo...

 

                Chciałbym opowiedzieć Ci historię. Taką, do której siądziesz podwinąwszy nogi pod siebie. Gest ten, nie wiedzieć czemu, uważam za czuły. Siedziałabyś więc w czułości i w melodii głosu, który opadałby i wznosiłby się, by znów umrzeć kropką. Ale nie opowiem historii ani z tej, ani z tamtej strony. Ani do śmiechu, ani do płaczu. Ani do miłości, ani do przeciągłego w chwilach focha. To trudne opowiadać, kiedy słowa wydają się być szorstkie i niepasujące do siebie. Trzeba wtedy zamilknąć. Milknąć. Oddychać tylko. Bo mało jest i jednego i drugiego. Zbyt mało. Bo cóż znaczą te chwile, kiedy wymykam się na pół godziny odprowadzany protekcjonalnymi i lekceważącymi uśmieszkami ludzi? Nic, prawie nic. „Idziesz robić listki, cha, cha? Idź, idź.” Więc idę, a tak naprawdę uciekam. Staję pod drzewem i patrzę w górę, jak przelewa się błękit i tańczą liście o barwie miodu. Lubię na nie patrzeć, kiedy świeci słońce i prześwietla ich ciała. Czasami przypominają dłonie, którymi czeszą błękit, albo machają mu na pożegnanie. Czasami przypominają mi ich wydęte brzuchy kadłuby okrętów gotowych do dalekiej żeglugi. Plotę, ale lepsze takie skojarzenia, niż żadne. A pień? Tak, podchodzę blisko pnia i patrzę w górę i mam wrażenie witrażowego światła, które mnie otacza. Lubię takie światło pełne migotań, półcienia i kolorów. Ognia? Może i tak, bo czasami muszę mrużyć oczy od nagłego blasku. Wiesz, w takich chwilach widzi się więcej, zachłanniej i pełniej, choć człowiek ma inne wrażenie – ułomności, przegapienia, czy nienasycenia. W takich chwilach? Tak, właśnie w takich, które dyktowane są ruchem wskazówek zegara. Tyle, a tyle minut zajmuje dojście, lekka korekta czasu, dodanie minut do ogólnego rachunku i zostaje garsteczka piasku sekund, które szybko przeciekają przez dziurawy worek dnia. I nic nie zostaje, tylko potok słów. Czasami tylko kiedy wszyscy wyjdą z sali, to puszczam muzykę, zamykam drzwi i staję w oknie. Siadam na parapecie opierając plecy o futrynę. Banał? Pewnie tak. Kiedyś zobaczyłem obraz Caspara Davida Friedricha „Marzyciel”. Sam autor zapadł na głęboką chorobę psychiczną, która zaprowadziła go do śmierci. Po co ja o tym? Bo wiem. Takie skrawki wiedzy, z których skleja się świat. Ale wracając do obrazu, to zgodnie z duchem epoki, człowiek w kadrze centralnym z upodobaniem zagłębiał się, siedząc w oknie, w swój świat marzeń. Czy ja marzę? Nie wiem, chyba nie. Żadne ze wzniosłych tematów mnie nie porywają, żadne z wielkich myśli nie przepływają przez mnie. Po prostu siedzę i patrzę przez szybę okna. Czasami zamykam oczy, a cisza dzwoni w pustej nagle sali. Serce zwalnia, a powietrze jest duszne. Nie chce mi się otwierać okna. Wystarczy tak niewiele – ruch klamką i wedrze się zimny wiatr, który wszystko wywieje. Mój oddech też zwalnia, a przez zamknięte drzwi słyszę głosy. Intermezzo, chwila spokoju i wyczekiwania. Pauza miedzy hałasem i gwarem. Chwila, w której widzę to, co dla mnie ważne. To nic, że dla większości, to „listki”, z których można się pośmiać w czasie nudnych dyżurów. Kpina, dzięki której ludzie wydają się sobie lepsi. Tacy solidni, na miejscu i poukładani. Tacy równi, z humorem i swadą. Mróweczki i pszczółki, niewinne w żarcikach i uśmieszkach ostrych jak brzytwa. A liście się kołyszą na wietrze. Wiele z tego kołysania już nie będzie. Znikną kolory ognia i światło stanie się zimne, surowe. Świat zrobi sobie przerwę. A ja będę patrzył by wciąż od nowa go nazywać. Choćby i z parapetu w dusznej sali w czasie przerwy…