Miłorząb

Anna B May - Staying Awake

                    Tak, pamiętam ten dotyk. Chropowate deski wypłukane deszczem i wybielone słońcem, i metal który rdzawo kruszy się pod palcami. Zapach starego drewna miesza się z żelazistym smakiem i z późnym popołudniem. Bardzo późnym. A może to już wieczór? Nigdy nie wiem jak określić ten moment przejścia między dniem, a nocą. Czuję za to, jak pocą mi się dłonie oparte o starą furtkę. Przypomina mi się jej jęk, kiedy zamykałem ją jakiś czas temu. Zastane zawiasy wołały o gęsty smar i o czułą dłoń, która naprawi wszystko to, co zjadł chciwy czas. Waham się. Waham. Jak zawsze w życiu waham się przed zrobieniem kroku. Nie jestem z tych. Z tych uśmiechniętych, nucących przy goleniu i pod prysznicem, ani też z tych wykrzykujących swoje racje, nadzieje i obawy. Ani też z tych, którzy z gromadą, wspólnie, mrowiem roześmianym. Nie, na pewno nie z tych. Raczej z tych innych, którzy muszą stanąć i pomyśleć. Posłuchać swojego oddechu i upewnić się, czy serce bije. Więc stoję przed tą furtką i wiem, że pchnę ją i usłyszę skrzypienie zawiasów. I wiem, że zamknę ją za sobą, ale odwlekam ten moment. Ze strachu, z niepewności, z obawy. Z kilku innych powodów również. Wzdycham wiec i jest tak, jak myślałem – przeciągły jęk dawno nieoliwionych zawiasów i w gasnącym świetle dnia krucha ścieżka, która zdążyła prawie zarosnąć. Robię krok, potem drugi; półobrót i znów jękliwy dźwięk. A potem ścieżka w znane-nieznane. Idę i wiem, gdzie co rosło, gdzie drzewa tworzyły idealne miejsce do siedzenia, gdzie ścieżka zakręcała, co myślałem idąc tędy po raz ostatni. Bo przecież miałem wyjść na chwilę. A potem dni wyciągały się w tygodnie, a tygodnie w miesiące. A ja stałem z daleka patrząc w oddaleniu na ogród myśląc, że to jeszcze nie ten czas, jeszcze nie ta chwila. Że przyjdzie taki dzień, że podejdę do furtki i znów poczuję jej fakturę w opuszkach palców. Wiesz, tak to chyba jest już w moim życiu, że wychodzę na chwilę, a potem ginę gdzieś. Gdzieś. Nie mogę Ci powiedzieć jakimi ścieżkami błądzę, jakie miasta mijam, w ilu ludziach staram się dostrzec płochy odcień szeptu. To nie jest ważne. Ważna jest pamięć. Paradoksalnie, wiesz? Kiedyś wydawało mi się, że dobrze by było nie pamiętać. A teraz wiem, że pamięć tworzy człowieka. Jego myśli, sposób mówienia, nawyki. Nawet sposób, w jaki kładzie dłoń na klamce jest wynikiem pamięci. Bo kiedy jej braknie, to świat się rozpada, miesza. Nie ma już przeszłości, która rozpada się w proch. Nie ma też teraźniejszości, bo jak żyć bez tego, co było? Kiedy nazwy stają się pustymi skorupami, a słowa mieszają się i tworzą zbitki godne pijanych poetów w podłym burdelu. Nie ma też przyszłości, bo brakuje marzeń – tego koła napędowego życia. Jest tylko trwanie w zawieszeniu. I nie ma w tym nic z filozofii Schopenhauera. I nie ma w tym romantyzmu, nostalgii i wyjątkowości. Nie ma wahania i braku decyzji. Jest bełkot, chaos i degrengolada. Tak sobie myślę siadając na chłodnej trawie, że nigdy nie uda mi się to, o czym zawsze myślałem. O czym marzyłem. To dziwne, prawda?, ale mam jeszcze swoje marzenia. Nie, nie czekałem z nimi długo, bo się ich bałem, bo musiałbym się bać siebie i tego, co we mnie. Tak wyszło, ale niczyjej w tym winy. Robi się ciemno i trawa nabiera granatowego koloru. Słyszę świerszcze, które powoli cichną. Widzę też gwiazdy, kiedy głowę odchylę w tył. Zaplatam ręce z tyłu głowy i kładę się na trawie. Patrzę w migotanie i wyciągam dłoń, która złapie pustkę. Wiem. Ale dobrze by było wiedzieć, że jesteś obok w swoim własnym milczeniu. W swoich własnych myślach i swoim własnym ogrodzie. Z włosami rozsypanymi na granatowej od mroku trawie. I dotyk naszych dłoni łączy dwa światy. Milcząco, ale mówiąc wszystko. Wiesz, została by nam potem tęsknota i nienasycenie, ale dobrze by było je pamiętać. Biorę głęboki oddech chłodniejszego powietrza. Słaby wiatr kołysze liśćmi miłorzębu, czesze włosy dębom i brzozom. Ten delikatny ruch powietrza sprawia, że coś się dzieje oprócz mojego zapatrzenia. Coś trwa oprócz moich słów niewypowiedzianych. To dobrze, to bardzo dobrze. Zapalam latarnię. Wiesz, nie tę wielką, a tę zwykłą, jaką kiedyś się zapalało, bo lubię ciepły blask świecy. Człowiek nie jest wtrącony w rzeczywistość, nie jest postawiony przed plutonem działania. Miękkie światło świecy rozlewa się na stare cegły, które dotykam dłonią. Są ciepłe od słońca i pachną zwyczajnością. To dobry zapach. Wyciągam klucz i otwieram okute, drewniane drzwi. Lubię te drzwi, bo za nimi są kręte schody, którymi idzie się i idzie w górę. Ponad ziemię. Trzeba będzie otworzyć okno, by wiatr napełnił pokój. By noc weszła ze swoim zapachem. Napełnię szuraniem i stukotem tę przestrzeń; znów zapełnię ją swoimi słowami i ciszą. Sobą. I tak jest dobrze…