Daleko...

 

                           Jesteśmy, Mała, jesteśmy daleko. Ile świtów za nami, ile zmierzchów? Śmiałaś się ze mnie, że wziąłem ze sobą świecę na spodku, by palić ją tam, w obcym pokoju, kiedy wiatr przywieje nocny szum morza. Nic nie mówiłem, bo noce powinny takie być nawet tam, daleko – z szeptem tylko, lub milczeniem. Chyba nie chcę inaczej, Mała, nie chcę wpadać w tłum rozedrgany i bawić się przy skoczno-przaśnej melodii. Wolę tak, właśnie tak – cicho, szepcząco. Albo kiedy słońce wstaje. Siedzieliśmy wtedy na wydmach i czekaliśmy na gwiazdę, która wzejdzie zalewając nas promieniami. Takie chwile pamięta się, nie wiedzieć czemu, z przeraźliwą dokładnością. Nie byłaś wtedy Mała tym niesfornym dzieckiem-duszą, które wciąż pyta i poraża egoizmem. Byłaś… Po prostu byłaś. Sama wiesz kim i czym. I sama wiesz dlaczego. Wiem tylko, że muszą to być ważne chwile, więc zapamiętałem wszystko tak, jak było. Ziarnka piasku między opuszkami palców, chłód ciągnący od wydmy, mgła, która szła od lądu i morze. Morze, które parowało. Nawet nie myślałem o tym, by wyciągnąć aparat, bo siedzieliśmy patrząc w stronę wschodu nieruchomo, jak dwa posążki na pustej plaży. Albo jak dwoje ludzi na krańcu świata. Tak, taka myśl przebiegła mi przez głowę, choć to było kłamstwo. Pocieszające. Niemodne. I Bóg raczy wiedzieć jakie jeszcze. Słońce wstało i zalało plażę światłem. Ale wiesz Mała, nie patrzyłem na plażę, na morze, na mgłę. Patrzyłem na ciebie. Byłem pewien, że znikniesz. Zamknę na chwilę oczy, zmrużę je, odwrócę głowę i cię nie będzie. Albo zmienisz się po swojemu. Tymczasem patrzyłem na ciebie i wiedziałem, że muszę zapamiętać każdy szczegół. Delikatny meszek na twarzy zbierający światło i jasną skórę, która nabrała ciepłej barwy wschodu. Nawet piegi, na które nie zwracałem nigdy uwagi . I włosy rozświetlone aureolą tam, gdzie padało światło. Bałem się spojrzeć na oczy, które utkwione miałaś w horyzont. Bałem się. Bałem się twoich rzęs, bałem się koloru, który odbijać się będzie w tęczówkach, Bałem się, że zauważysz moje wpatrywanie się w ciebie i wszystko pryśnie. Ale ty wiedziałaś, prawda? Bo przecież kobiety wiedzą takie rzeczy. Czują spojrzenia, uśmiech, nawet czują myśli i wyczuwają emocje, które kryją się w spojrzeniu, w ruchu ciała. A co ja mogłem powiedzieć? Nic. Nic poza tym, że patrzyłem na Twoje plecy, które lekko unosiły się i opadały w oddechu. Na senne półksiężyce piersi, które powielały ten ruch. Spokojny, jak we śnie.  A słońce stało już nad horyzontem i zmieniło się z czerwonej piłki w kulę jasnego światła choć cząstki złota unosiły się jeszcze w powietrzu. Ruch twojej ręki  wyrwał mnie z tej chwili, kiedy patrzyłem na wypukłość twoich ust. Pamiętasz, co powiedziałaś? „Chodź, zrobisz kilka zdjęć, ty lubisz takie światło”. Dotknęłaś mojej dłoni na znak, że trzeba iść. I poszliśmy. Obydwoje doskonale niepotrzebni dla świata – ona niewidoczna, on łapiący światło. Nie pamiętam Mała, co było dalej. Ale pewnie tak, jak zawsze – rutyna wakacyjnych wyjazdów, które po to są, by poczuć inną rzeczywistość. By móc później z radością i żwawym krokiem, prosto z pogadanek leninowskich, albo korpomowy, rzucić się w wir roboty. Obrzydliwość, nie uważasz? Jak można ludziom wmawiać takie bzdury. Ja wiem, Mała, czym była dla mnie ta chwila. Nie oddechem, by oddać swoje siły pracy. Bo przecież nie o tym myślałem siedząc na wydmie. Była podróżą, wiesz? Podróżą w sen. Sen w śnie, który śni się nieprzytomnie. Bez dna. Ale co ja tam wiem Mała, co ja tam wiem…