Goniąc za mgłą...

 

                         Było ciemno. I to było w porządku, bo była zima i pora zdecydowanie wczesna. Właśnie taka jaką lubię. Możesz się śmiać, ale jeśli pozwolę sobie na leżenie w łóżku i czekanie aż zrobi się jasno, to reszta dnia będzie rozłazić mi się w palcach. Wstaję więc, napełniam czajnik, uruchamiam laptop i aplikację radia. Leci muzyka. Cichutko. Najciszej. Lekko. Kawa z muzyką smakuje najlepiej. Nie, to nie złudna myśl, że jestem w kawiarni, ale lubię smak kawy i smak słów łączonych muzyką. Jest w tym coś uwodzącego i urokliwego, kiedy przełykam łyk gorzkiej kawy jednocześnie smakując słowa. A potem rzucam okiem na pokój – na tę moją przystań na kilka dni i zatrzaskuję zamek. I w końcu jestem tam, gdzie słońce barwi powietrze pomarańczem, a fale jeszcze są granatowe, jakby w nich osiadła noc. Morze paruje. Lubię jak morze paruje. Czasem latem widzę, jak unosi się mgła znad tafli. Morze jest wtedy spokojne. Zaledwie śpi oddychając lekko. Dziś jest inaczej, bo woda burzy się i kotłuje, a z nią kotłuje się mgła. Nie wszędzie, bo kiedy spojrzę, to mgła tworzy miejsca. Osiada. Szuka miłej przystani. Odpoczywa, zanim rozwieje ją wiatr, albo zanim uleci w górę, by stać się chmurami szybko sunącymi z zachodu na wschód. Nachodzi mnie chętka na zrobienie mgielnych zdjęć. Lubię takie. Czy mam ci tłumaczyć dlaczego? Wiem już, że to będzie dobry dzień by iść przed siebie. Bo czasami idzie się, by kilometry przeskakiwały, czasami idzie się, bo tak trzeba, skoro zapłaciłem za to, by iść. A czasami jest zwyczajnie tak, jak teraz. Śmiać mi się z siebie chce, ale taki właśnie jestem – będę gonił mgłę, może nie zniknie. Tak, nie znika, ale wędruje wzdłuż wybrzeża i zmusza mnie do niemal biegu. Gdzież moje romantyczne siedzenie na wydmie? Gdzież moje zapatrzenie w dal? Gdzie moje dobre i spokojne myśli? Jest szybki marsz za mgłą. A kiedy w nią wchodzę, to świat ciemnieje. Szarzeje. Widzę przez jej opar, jak słońce mruga w falach gdzieś tam daleko, gdzie mnie nie ma. Idę, a mgła mnie otula. I sam nie wiem, czy ta mgła ma coś z wiosny, czy z zimy. Bo widzę sznury ciągnących ptaków, widzę jak zieleń próbuje przebić się przez zeszłoroczne zszarzałe barwy, a czasami widzę miejsca, które są nie do odróżnienia od tych, które są latem. Mijam miasto we mgle, gdzie miał być mój przystanek. Ale czy warto stawać teraz i pić kawę? Czy warto jeść ciastko? Liczy się tylko droga i głód w oczach. Bo głodny jestem. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, że te wszystkie dni i tygodnie powoli mnie wyjałowiły. Z myśli, uśmiechów, małych dziwactw i humorków. Stałem się kukłą, która napędza obowiązek. Bo przecież stara zasada mówi, że chorych i cierpiących nie można zostawiać. Więc i ja nie zostawiam dając to, co mogę. Wiem, że na próżno, ale tak trzeba. Czasami w złości gryzę poduszkę, czasami wychodzę przed drzwi domu, by uspokoić myśli. Trudno formować zdania i słowa, kiedy w hałasie gubi się każda iskra myśli. Trudno spoglądać w twarz człowiekowi, który nie wie już kim jestem i jak mam na imię. „Jestem twoim synem, pamiętasz?” „Nie, nie wiem nic o tym”. Więc daruj mi to, że biegnę teraz przed siebie żeby nasycić oczy. Daruj mi, że tyle zdjęć zrobiłem, tyle milczałem. Karmiłem się spokojem i miejscem daleko, daleko, daleko. Tak daleko, że myślałem już, że moje nogi nie dowloką mnie z powrotem. Zobaczyłem miejsce, o którym myślałem, że już go nie zobaczę, że jest poza moimi osiągami. A jednak. Siedziałem na jakiejś kłodzie i jadłem gorzką czekoladkę z pomarańczą i cieszyłem się, że jestem. Że bolą mnie nogi, że w głowie tkwi nienapisany wiersz, że błękit rozjaśnił mi znów oczy i że w pokoju hotelowym czeka mnie cicha muzyka z radia i gorący prysznic. I nikt i nic nie zakłóci ciszy. Introwertyk, prawda? Prawda. Zostałbym dłużej w tym miejscu, gdzie pod stuletnimi sosnami jem czekoladkę. Może ruszyłbym dalej i dalej i dalej, ale wiem, że pora wracać. Że mój zachwyt już nie będzie pełny, bo zjawiają się ludzie. Niespokojne dzieci biegają, starsi zastanawiają się, czy ta plaża jest dobra, a otyła dziewczyna opowiada chudemu chłopakowi o tym, że trzeba ją szanować i czym jest godność. Rozumiem, wszystko rozumiem. Każdego człowieka i każdą myśl rozumiem. Ich małe i wielkie problemy. I widzę ich świat w ich słowach. Dlatego lepiej, bym znów zanurzył się w mgłę skąd wyszedłem. Nie trzeba mi innych światów – nie dziś. Dziś niech będzie mgła, która czeka…