Odcień lodu.

   Lodowa przestrzeń zamyka się wokół. Świat tężeje na te kilka chwil, dni, tygodni. Ale to złuda, bo wiadomo, że podskórnie krążą soki, wolno, wolniutko czekając swojej chwili. Ale póki co, zimna garść zimy trzyma krzepko świat, jej zimne usta skrzą się w powietrzu. W takie dni, popołudnia przechodzą szybko w wieczór, wszystko błękitnieje, a potem robi się pomarańczowe od neonów i czerni horyzontu - jeśli się ma szczęście. W takie dni, można poszperać w internecie, mając cały czas przed oczami słowa Lema: "Nie wiedziałem, że jest tylu głupców na świecie, póki nie zajrzałem do internetu". I tu zgadzam się z Mistrzem.    
   Plastikowe panienki, jeszcze bardziej plastikowi panowie, dziwne hybrydy androgeniczne, emo, epatujący słownikiem z najgorszego rynsztoka, a uważający się za (oryginalna pisownia) - lózaków. Dawniej był to koń, który swobodnie biegł za zaprzęgiem...

   Poruszył mnie pewien blog, którego autorem jest młody człowiek, który ludzi nazwał ścierwojadami, kłamcami i...nie wspomnę o oryginalnej pisowni, bo szkoda słów. Nawet przekleństwa trzeba umieć pisać. Stąd te refleksje, stąd te niewybredne wnioski, bo przecież wiem, że nie wszyscy są tacy. Całe szczęście. Całe szczęście, że świat nie jest dwukolorowy, tylko ma niezliczoną ilość odcieni.