Sunset on the sea.

   Zaczyna się od mew. Posłuszne swojemu instynktowi zaczynają krążyć, nawoływać się, a ulubioną zabawą zdaje się lot bez machania skrzydłami w wietrze wiejącym od morza. I ludzie rozumieją te sygnały, bo składają swoje koce, parawany, parasole, zabawki beztrosko porzucone w piasku i odchodzą. W ciągu godziny plaża pozbywa się swojego balastu ale nie cichnie. Kolor słońca zmienia się, a cienie wydłużają. Morze ciemnieje i nabiera delikatnej mgiełki.  Rozgrzana słońcem tłuszcza, napojona piwem i syta wraca. Pielgrzymka rusza w stronę zachodu by móc złapać jeszcze ostatnie promienie, nasycić oczy kolorami i pośmiać się z tych, którzy jednak nie złożyli swoich parawanów, ręczników i całego tego balastu definiującego człowieka na plaży. W dobrym tonie jest iść brzegiem morza wraz z innymi uczestnikami pielgrzymki, która zebrała się, by pożegnać słońce. Nie podejrzewam, że wielu jest świadomych tego, że odprawiają starodawny obrządek pochówku słońca. Wszak jesteśmy istotami solarnymi i chrześcijaństwo nie było w stanie wyplenić w nas tego pierwotnego odruchu. Zmieniła się tylko forma. Nikt nie przeżywa, nie roni łez, kapłan z płonącą pochodnią nie czeka u brzegu morza. Jest śmiech i nawoływania, są zdjęcia robione telefonem, są starsze, dostojne matrony głośno komentujące tych, którzy przeszkadzają w powolnym marszu w kierunku wieczoru. 

   Najmniej ważnym elementem staje się słońce, które powoli zapada w horyzont. Kąpie się we własnej łunie, barwi chmury na kolor krwi i nieustępliwie zapada w morze. Tłum rozchodzi się powoli, hałas i śmiechy maleją i nikną, a pozostaje tylko uporczywe morze, które nabiera barwy ciemnej, wrogiej, szumi głośniej. Mewy już nie kołują, a łuna powoli rozwiewa się i piasek stygnie. 

   Obejmując kolana rękami znów myślę o tym, jak nieistotną jest iskra życia wobec wiecznego szumu morza, cyklu narodzin i śmierci słońca. Jak dobrze jest na tej plaży poczuć, że wiele spraw jest niezmiennych, dziejących się od zawsze. Daje to złudzenie nieśmiertelności i trwałości świata. Rozcieram ścierpnięte nogi, otrzepuję nogi z piasku i wracam przez wyludnioną plażę by w huku fal śnić swoje sny o brzegu morza i łzach słońca zakopanych w piasku...