Zimny wiatr, nagły promień.

   Więc dobrze, dla Ciebie jest moja opowieść. Ofiarowuję Ci ją nie dlatego, że jej chcesz, ale dlatego, że mogę Ci ją dać. Sama wiesz przecież, że ofiarowanie z przymusu może zadowolić tylko krwawego boga egoizmu. Więc składam znaki myśląc o tym, jak bardzo się mylisz. Bo przecież nie pierwszy raz popełniasz ten błąd ufając osądowi. Bo przecież nie pierwszy raz wsłuchujesz się w ciszę nadaremnie wytężając słuch. Jest tylko mój oddech. Bo ja milczę. Nie, nie dlatego, że robię na złość, nie dlatego że jestem zły, nie dlatego że nie mam o czym mówić. Nie mówię dlatego, ponieważ umiem milczeć. Milczę dlatego, że słowa nie są potrzebne. Nie będę krzyczał na wietrze, nie będę przekrzykiwał deszczu. Bo ja nie krzyczę. Mogę szeptać albo milczeć.
Do Ciebie.
Dla Ciebie.
W Tobie.
Ta cisza także jest dla Ciebie. Moja cisza, która może wydawać się głupia, wyniosła, nie na miejscu. Ale jak się w nią wsłuchasz, wytężysz oczy dostrzeżesz to, co w niej ważne.  Dostrzeżesz słowa zawieszone w mgle, dostrzeżesz zimne iskry słów zawieszone w próżni milczenia. Możesz podejść, dotknąć ich, albo wsłuchać się w to, co obudziłem dawno temu.
W Tobie
Dla Ciebie
We mnie...

Nie rozumiesz, to jasne. Ale czy wszystko trzeba zrozumieć? Czy wszystko trzeba pokryć kurzem rozmów, wiecznych tłumaczeń i nieprzemijających banałów o życiu? Dlatego lubię ciszę. Dlatego lubię szept. Dlatego lubię wiatr rozwiewający Ci włosy. Dlatego lubię nagły promień. I nie miej mi za złe, że pomilczę jeszcze trochę. Wolę tak. Naprawdę.

Jadę na obóz do Zakopanego od 04.10 do 09.10.