Ukradzione światy.

   Leżę w embrionie nocy. Obudzony czymś odległym rozklejam powieki. Prostuję zaciśnięte pięści, prostuję podkulone nogi. Nie, nie boję się. Przecież leżę w embrionie nocy. Pulsującym, żywym, spokojnym. Tylko nici myśli zaczynają mnie oplątywać coraz ciaśniejszym kokonem. Leżę i patrzę w ciemność, która pochłonęła miniony dzień. Wszystkie sprawy, wszystkie złe spojrzenia i grymasy niezadowolenia. Przemilczane słowa. Bo nie układa się. Bo brakuje czasu na miłe słowo, na książkę, na film. Bo brakuje czasu na życie, które miga zepsutą migawką raz po raz. Wstaję. Zapalam papierosa. Otrząsam się jak pies ze wszystkich myśli. Rudy żar zostawia na siatkówce oka czerwone znaki. Chciałbym, żeby ta noc trwała jak najdłużej.
Ale się nie układa.
Patrzę w ciemne lustro. Kłębią się w nim ciemne kształty, moje potargane ze snu włosy, jaśniejsza plama papierosa i kwadrat okna. Witaj Alicjo.
- Witaj nieznajomy. Czego tu chcesz? Czemu ciągle pytasz? Czemu ciągle milczysz?
- Szukam odpowiedzi Alicjo...
-Przecież się nie układa. Wróżę to z lotu liści, z ciszy rannego mrozu...
Niewyraźną plamą płynie jej smutny uśmiech poprzez czerń - znika.
Odwracam się plecami. Od lustra, od świata, od jasnej strony. Zostają tylko twarde paciorki słów szeptanych w nocy. By nikt nie zrozumiał, by nikt nie usłyszał. Bo od tego jest noc. By wędrować od snu do snu niosąc pod powieką ukradzione światy. By kruche mosty przerzucać między ustami. I milczeć tak, jak można tylko w nocy.