Kolory

     Brakuje mi takich dni. Kiedy idę po promieniu światła jak w katedrze średniowiecznej. Kolory stają się transparentne, a szum liści... Tak, to jest klucz. Klucz do mnie. Dwa słowa, które stają się nieobecne w życiu. Szept, szelest. Brakuje mi takich słów. Obserwuję codziennie wpadanie w dziurę chaosu pełną wrzasku, pisku, śmiechu. Piekło wrzeszczącego świata, gdzie cisza staje się błogosławieństwem. Dlaczego ja nie umiem się śmiać? Umiem się uśmiechać. Zwłaszcza tak, jak dzisiaj, kiedy stałem pod grzywą wzburzonych liści, w szeleście wiatru usiłując nasycić się kolorami. To ważne... tak, to ważne, żeby nasycić się kolorami. Odchodząca zielenią, żółtym, czerwonym i pomarańczowym. Błękitnym, który wzywa.. Patrzę, tak jak dzisiaj, w stronę zachodu, bo posłuszny genom odnajduję w sobie wędrówkę do światła i ciepła. Do zdobywania i włóczęgi. Dlatego siedzę pod tym drzewem i sycę oczy. Nasiąkam kolorami i uśmiecham się idiotycznie, jakbym widział...Ciebie?.. Wiatr przewiewa mnie - to dobrze. Niech wywieje całą złość do świata, cały zgiełk, hałas, pomieszanie, niezrozumienie. Kołyszę się na tym promieniu światła, łapię równowagę jak linoskoczek. Brakuje mi tylko śmiesznej parasolki w dłoni..I uśmiecham się do szeptu. Twojego... 
A dla cierpliwych: http://soundcloud.com/ethereal-pilgrim/sensuality