Świat

- Hej, powiedz coś do mnie. Powiesz? Proszę... Ach, prawda! Nie mówiłem Ci tego jeszcze, bo dla mnie jest to oczywiste jak słońce na niebie. Jak pauza w muzyce, jak kolor dla malarza. Jak wiatr dla latawca...Mów do mnie, proszę. Jak inaczej zobaczę świat? Jak go opiszę? Mówisz, że słowa kłamią? Że są niewolne? Że nie oddają tego, co w Tobie, co we mnie, co w ludziach? Więc co oddają? Więc mów do mnie, krzycz, szeptaj. Milcz, jeśli cisza ma przemówić. Śnij się. Bo widzisz...dla mnie świat jest zaklęty w słowach. Językowy obraz świata - tak, kiedy to usłyszałem, to zakląłem z cicha, bo wiedziałem, że będę się musiał tego nauczyć. Ale nie musiałem. Ja po prostu to wiedziałem. Gdzieś w sobie czułem delikatne drżenie słów. Ich znaczenie, grę, zestawienia. Ich sposób łączenia. Dowiedziałem się, jak sam buduję świat, jak na niego patrzę, co staje się dla mnie ważne. Dzięki słowom. Dzięki temu, że poznałem siebie, swój językowy świat. Więc mów do mnie, proszę. Powiem Ci kim jesteś. Co czytasz, z kim się spotykasz, Co oglądasz i czego słuchasz. Co Cię interesuje. Poczuję ten świat, stanę za Twoimi oczami i będę z Tobą patrzył. To dom, to drzewo, to stara kobieta dźwigająca siatkę z wystającym porem. To pasy, a to samochód i pies na zbyt długiej smyczy. To pryszczaty blondynek z komórką w ręku; stara się, żeby świat ogłuchł od jego tępej muzyki. Stara się zwrócić na siebie uwagę, ale gdzieś tam w sobie jest niepewny. Nie umie mówić, nie umie myśleć. Karmi się kalkami słów, strzępkami wyrażeń. Tekstami piosenek, których nie rozumie. Widzisz, proste. Można to opisać na wiele sposobów. Można to pominąć. I wiesz, zastanawiam się, czy to my budujemy język, czy język nas buduje? A może i to, i to? Doskonała symbioza pasożytnicza? Doskonały duet na dwie siły. Więc mów do mnie, niech nasiąknę Twoimi słowami. Niech się stanie świat, który zrozumiem.

- Nie, nie musisz się starać. Wystarczy kilka zdań. Minuta, czy dwie zwykłej rozmowy. Wychwycę wahanie, szybkie kontry tematu, związki międzywyrazowe. Czasem symbolikę, słowa-klucze. Mówisz, że się wygłupiam? Nie, ja tak na serio. No, nie zawsze. Czasem nie słucham. Czasem sięgam zbyt głęboko, czasem tonę. Czasem sam nie chcę mówić. Wiesz, że nie mówiłem dwa tygodnie? Ale za to budowałem światy ze słów. Dialogi i interakcje. Opisywałem świat. Jego zapach, zjawiska, każde ułożenie trawy. Nawet światło. Kiedy wracałem ze zdjęć, to głowę miałem wypełnioną opisami. Ale niestety, nie miałem komu tego podarować. Kamień słowa. Słowo u szyi, lecące słowo, pętla słowa. Tak, to wszystko gdzieś jest we mnie na wpół przeżyte, na wpół zatarte przez chęć niepamięci.
- Więc mów do mnie. Wyciągnij rękę, tak jak kiedyś na krzywym pomoście, który prowadził w milczenie. Które jednak drżało od słów. Od świata, który pęczniał, wybuchał życiem, tętnił nieoczekiwanym. Mów do mnie. Czytaj mnie i ze mnie. Niech się stanę...