Cena

Mruga świeczka nadaremnie usiłując rozjaśnić mrok. Ale ja tak lubię. I nawet nie chcę tego zmieniać. Lubię siąść i zapalić świeczkę. Napełnić kieliszek białym, słodkim winem i oprzeć głowę na dłoniach. Nie, już nie czekam. Nie wypatruję chciwie maila, listu, sms-a. Nie czekam na telefon. Po prostu jestem w tej czerni przeciętej nikłym płomykiem. Oczy kleją mi się snem, ale nie wolno mi spać. Bo sen nie przyniesie ulgi. Sen przyniesie obrazy, sen przyniesie gesty. Sen przyniesie słowa. I co wtedy zrobię? Za wszystko trzeba płacić cenę. Nawet za to, co było dobre, nawet za to, co było złe. Za każdy oddech, za każdą myśl, za każde słowo. Nawet za swoją śmierć. Nie kosztuje tylko złożenie głowy na dłoniach. Dlatego to robię mrużąc oczy. Po psiemu kochając. I przypominają mi się książki, które czytałem. Stosy książek, które gdzieś zakodowały się na synapsach. Każda inna, każdej poświęciłem swój czas. Swoje minuty, swoje godziny po to właśnie, żebym mógł teraz siedzieć z głową na dłoniach i patrzyć na świeczkę i zastanawiać się nad ironią tego świata. Nad słowami, które padły i nie padły. Nad tym, co mogę sam wymyślić. Za to też przyjdzie mi zapłacić, ale znacznie później. Dlatego patrzę na jesienne niebo, na delikatne palce drzew czeszące chmury. Dlatego widzę, jak płynie świat za szybą. Brak mi Ciebie, by napisać kilka nieważnych słów. Zapłaciłem już swoją cenę, więc milczę. Czekam uprzejmie, by napisać "dobranoc", a po kilku godzinach krzepkie "dzień dobry". Nic więcej nie umiem powiedzieć. Jedyne słowa na przecięciu światów. Ale i tak mi się chce śmiać, bo nie czuję się stary. Zapłaciłem już swoją cenę i nie zapłacę już nic więcej. Będę na dłoniach trzymał głowę patrząc w szarość i mrok. A kiedy trzeba będzie, pójdę milcząc we mgłę. Bo zapłaciłem swoją cenę.