Trzeba

Przychodzi taki czas, kiedy trzeba odjechać. A może wyjechać? Jak kto woli. Efekt jest jeden - puste łóżko, bo nawet jeśli zaplątały się gdzieś minione sny, to i one szybko sczezną. Kurz osiądzie na biurku i nikt nocami nie będzie puszczał muzyki i palił w oknie świeczki na znak przywołania. Bo trzeba odjechać, żeby poczuć zapach innego powietrza, innego domu, posmakować innych słów. Trzeba odetchnąć i pozwolić wiatrowi się przewiać. Do kości. Do ostatniej tkanki. A wieczorami patrzyć w okno i myśleć o wszystkich dobrych rzeczach które były, albo będą. Patrzyć w gwiazdy szukając mądrych myśli. Można będzie też powróżyć z fusów porannej herbaty i przeczytać mądre zdanie w głupiej książce. Ale najpierw będzie stukot pociągu i senność, i uciekający krajobraz za oknem. Będę patrzył w jeden punkt, który będzie się przybliżał, a potem mnie minie. A ja będę miał świadomość uchwyconej chwili i jak Faust będę mógł powiedzieć "Chwilo trwaj, jesteś piękna". Ale duszy mi nie porwą. Bo podobno nie mam duszy. I tym bardziej serca. Mam siebie na tę chwilę ocalałą z czasu. I mam dobre milczenie w wędrówce przed siebie. I to jest dobre. Bo choć zostawia się niedokończone, wstydliwe sny, to gdzieś tam czeka miejsce pełne wiatru. Bo przychodzi taki czas, kiedy trzeba odjechać. A może wyjechać, jak kto woli.