Rozliczenie.

     Dwudziestego dziewiątego października blog miał swoje urodziny i nie sądziłem, że będę prowadził go tak długo. I tak wytrwale, bo popełniłem 399 wpisów. Brakło jednego, niestety. Może kiedyś napiszę ten czterechsetny i następny i następny. Ale póki co, pewne rzeczy muszą się zmienić – dojrzeć, minąć itd. Bez tego nijak mi dawać słowo, bo minie echem odbitym – jak chciał poeta. Zastanawiam się (tak, czasem to robię), ile było zmian bloga. W sumie niewiele, bo cztery i dotyczyły szaty graficznej. To widoczne zmiany. Niewidoczne zmiany zaczęły się w treści, bo zacząłem konkretyzować każdy wpis w pewną historię, a te budować wokół pewnego problemu. Tak było z postacią Śmierci, którą umieściłem jako bohaterkę, z którą rozmawiam. Och, sama idea nie jest nowa, ale zainspirował mnie cudowny film Bergmana „Siódma pieczęć”, gdzie śmierć gra w szachy z rycerzem. Starocie może, ale starocie, które mają swoje drugie, a może i trzecie dno. A o to przecież chodzi. Skąd wiem, o czym pisać? Różnie. Czasem sam coś wymyślę, a czasami coś zobaczę, usłyszę, zaobserwuję. I tu powstaje historia, która nabiera kształtów w czasie pisania. Ale to nie jedyne źródło. Jest jeszcze statystyka internetowa, która modeluje matematycznie przepływ Was – czytelników. Stąd wiem, czy wpis się podobał, czy zdjęcia są takie, jak trzeba. Bo przyznam się, że kiedy blog powstawał żyłem w oparach literatury, poezji, zdjęć. Nie interesowało mnie to, czy ktoś czyta, tylko czy „wchodzi”. Stuk, stuk, stuk – sypały się wejścia tyle ważne, co fałszywe. To serwer wchodził, to roboty internetowe sprawdzały. Dziś wiem, że są narzędzia, które pozwalają sprawdzić stopień zainteresowania stroną. Jakie? Jest Gogle Analytics, które stało się dla mnie czymś ważnym. Ale do rzeczy.

     Narzędzie wygląda na bardzo skomplikowane i takie jest w rzeczywistości, bo nie zostało skrojone na miarę bloga, a po to, by można było ocenić stopień zainteresowania KLIENTÓW. Tak, używam narzędzia przeznaczonego na potrzeby sklepów internetowych. A co mam z tego? Wiedzę. Wiedzę o tym, co było dobrego, co złego, które zdjęcia są dobre, które nie. Wiedzę o swoim sposobie pisania. O preferencjach czytelniczych. Bo łatwo dać plus lub lajka, ale wejść i przeczytać, poświęcić swój cenny czas dla „plebejusza” – tego nie mogę przecież wymagać. A to narzędzie daje mi tę wiedzę. Spójrzmy zatem na fotografię nr 1. Przedstawia ona widok ogólny programu w rozliczeniu tygodniowym. Informuje o najprostszych statystykach, najpopularniejszych godzinach odwiedzin i stopniu zainteresowania

     Ale to dopiero wstępne statystyki, bo interesują mnie bardziej Użytkownicy, niż statystyka samych wejść. I tu z pomocą przychodzi mi wykres, na którym pokazano znów widok tygodniowy. Cóż, bardziej interesuje mnie widok dnia, więc łatwo w prawym górnym rogu zmieniam datę. I co widzę? Był Użytkownik – wszedł i to aż dwa razy.

      Teraz chcę dowiedzieć się, skąd jest to Użytkownik i ile czasu spędził na moim blogu. Na jakiej stronie był. To nie jest banalne śledzenie ani ciekawość.

      Na podstawie wejść i ilości czasu spędzonego na stronie wiem, jakie preferencje pojawiają się u Użytkowników. A więc do dzieła. Na zdjęciu nr 4 widzimy miasto, z którego wszedł Użytkownik. Tu akurat pojawiają się Tychy, ale to specyficzna sieć, ponieważ jest to węzeł Katowice-Tychy.

     Następnie wyświetlam raport i wszystko już wiem. Użytkownik był dwa razy, ale jego wizyta trwała bardzo krótko, bo około 3 sekund. Za mało na zdjęcia, za mało na tekst. Ale w sam raz, żeby odznaczyć, że tekst się nie podobał. Cóż, tej funkcji już nie ma na blogu. Ale ad rem.

     Mogę sprawdzić różne rzeczy- czas, czyli o której godzinie było wejście, z jakiej sieci ktoś wchodził (to akurat przydaje się przy podszywaniu się pod czyjąś tożsamość) czy inne rzeczy. Ach, jest jeszcze funkcja medium społecznościowego, czyli czy Użytkownik wpisał Witold Naglik, witoblog, czy znalazł mnie przez odesłanie z tegoż medium. Ponieważ starannie usunąłem się z facebooka, zostało jedynie G+. I cóż, potwierdza się. Zostałem znaleziony na G+. 

     Ale chwila…po co ja to wszystko…? Po to, żeby pokazać, że blog, to nie jedynie wrzucenie sobie jakiegoś tekstu  i radość z tworzenia czegokolwiek. To również analiza i odczytywanie ze słupków preferencji czytelników. Po co? Żeby lepiej, ładniej, pełniej. Bo przecież każdy dąży do ideału, jakikolwiek on miałby być. Po to, żeby wyrazić im szacunek za to, ze ofiarowali mi swój czas. Żeby dostali wpis, który może coś zmieni w ich życiu, a może chwilkę przystaną, by się zastanowić? Bo przecież wszyscy pędzimy gdzieś przed siebie, a ja zawsze chciałem mieć takie miejsce, które pozwoli na chwilę oddechu. Być u siebie. A najciekawsze jest to, że z większością ludzi, którzy w to miejsce przychodzili i przychodzą, zacząłem rozmawiać prywatnie. Stali się moimi kolegami i koleżankami, przyjaciółmi. I choć może nie wchodzą codziennie, bo czas, bo sprawy, bo dom, bo życie, to wiem, że mogę liczyć na ich wiadomość, telefon czy spotkanie. Tyle, jeśli chodzi o statystykę i rozliczenie. A dalej jest już tylko biała karta, terra incognita i czekanie. Jak zawsze i w każdym z możliwych światów...