Kto zgasi światło?

  

      Tak dużo się zmieniło, tak mało się zmieniło. Zrozum jak chcesz. I zrób z tym, co chcesz. Przecież to już koniec, prawda?  Nie, nie mów, po co psuć tę ciszę, która gładzi grzechy świata. Bo przecież na początku była cisza i cisza będzie na końcu. Ktoś powiedział pierwsze słowo i ktoś zgasi światło na koniec. I to będzie nasz prywatny koniec świata, którego nie zrozumiemy. Zresztą, co tu rozumieć. Koniec zawsze będzie oznaczał koniec. Ciemność. Bez iskry, gwiazdy, bez płomienia świecy. Miękka czerń, która wchodzi pod powieki, która otacza ciało. Ciało? Przecież to proch zmieszany ze łzami. I stanie się cisza między neuronami, jak było na początku teraz i zawsze i na wieki wieków…. Prawdę mówiła ta, która odeszła na moją prośbę – drogi są proste i to tylko człowiek sprawia, że zakręcają, wiją się jak rzeka. Nie ma tu nic skomplikowanego oprócz człowieka, który nie umie porozmawiać o tym, co dla niego ważne. Który nie umie zrozumieć drugiego człowieka. Tak było zawsze i na wieki wieków amen. I tak będzie. Czyżby nasza ludzka tradycja? Naprawdę, już lepszy byłby sznur w garści i gałąź dębu oszroniona. Zakołysze, ukołysze, zniknie ciepło i marzenia. Zniknę ja, znikniesz ty. Zniknie świat. Tylko kto zgasi światło? Pytam, kto zrobi ten pierwszy krok i zgasi światło? Kto zgasi światło? Powiedz...

Dziękuję za to, że byliście, że jesteście. Dziękuję za życzenia i dobre słowa. Dziękuję za szczerość i  zimne pożegnania. Dobrze będzie je zabrać tam, gdzie idę. WN.