Opowiedz mi swoją historię...

           Opowiedz mi swoją historię. Nie, nie będę przerywał. Umiem słuchać. Mówisz, że to nie takie proste? Tak, to nie jest proste. Trzeba długo się uczyć milczeć. Pozwolić opowieści, by płynęła zza zaciśniętych warg. A czasem zza łez. Wydobyć ją z głębi, jak nowo narodzone słońce i rzucić w niebo. Że niby to trudne? Tak, to też jest trudne. Ale jakby się zastanowić, to nic nie jest łatwe. W rozmowie. W słowach. A zwłaszcza w milczeniu. Bo przecież skrywamy w sobie historie i myśli, których nie chcemy zazdrośnie wypuścić. Są nasze. Moje, najmojsze. Zamykamy oczy i wszystko dzieje się raz jeszcze. A potem znów i znów. A potem śpimy i w śnie przeżywamy jeszcze i jeszcze. Wpadamy w jego głębię i szukamy odpowiedzi. A przecież odpowiedź jest cały czas w nas. W nas. I przyglądamy się innym i ich opowieściom przymierzając to, co opowiedzieli do nas samych. Ale milczymy. Ze strachu, że ktoś pozna nasze myśli i wnętrze. Że ktoś domyśli się, kim jesteśmy. Że postąpiliśmy tak, a nie inaczej. A przecież mamy do tego prawo. Tak samo, jak prawo do pomyłek. I do wszystkiego innego. Dlatego opowiedz mi swoją historię. Zastanawiasz się? Dobrze. Zastanów. Opowieść musi urosnąć, by wybrzmieć. I to nie cudzymi słowami, a swoimi, własnymi. I własnym milczeniem, kiedy zabraknie oddechu, albo coś chwyci za gardło i będzie targać. Tak, mam doświadczenie. Mogę zacząć, więc możesz zamknąć oczy? To zazwyczaj pomaga, kiedy słucha się szeptu. To było kiedyś. Kiedyś, kiedy postanowiłem uciec. Kiedy już wiedziałem, że miłość dopaliła się. A może jej nigdy nie było? Nie wiem, sądzę, że była. Ale człowiek często myli się w swoich przekonaniach. Więc uciekłem nie mając siły czekać. Na co? Na dobre słowo. Na czas dla siebie, na spojrzenie w oczy. Uciekłem daleko w zieloność, w zapach gór, w samotną wędrówkę. Tak chciałem. Tak musiałem. Pierwszy raz w życiu uciekłem wiedząc, że to koniec. I byłby to koniec historii, bo drogi przez połoniny wiele potrafią pomóc zrozumieć. Ale wydarzyło się coś, co jest warte wspomnienia. Opowiedzenia. Wyszedłem więc w samotną wędrówkę, by patrzeć w niebo. Dzień minął, a ja chciałem zobaczyć gwiazdy na wyciągnięcie ręki. Na szczycie góry zapłonęło ognisko, przy którym siedziano, jak tysiące lat wcześniej. Były dźwięki gitary i zapatrzenie w płomień, który strzelał iskrami. Były i oczy wpatrzone we mnie. Czułem niepokój, ale snułem swoje opowieści dla zabawy i śmiechu. Dla zadumy i westchnienia. Bo ogień na szczycie góry ma swoje prawa. I opowieści opowiadane ludziom poznanym w drodze mają swoje prawa. Kiedy zamilkłem, dłoń dziewczyny siedzącej niedaleko rzuciła w moim kierunku klucz.  Chwyciłem go i siedzieliśmy dalej przy dogasającym ogniu. A potem każdy z nas odszedł w ciemność szukając snu. Leżałem patrząc w gwiazdy i myśląc o tym, co ważne. Czym jest miłość i czekanie. Szeptałem to imię, które było dla mnie ważne. Patrzyłem na lot spadających gwiazd szepcząc życzenia, które nie miały się nigdy spełnić. Ale wtedy nie wiedziałem tego wszystkiego. Wierzyłem w nie, a klucz parzył mnie w kieszeni. Rano uśmiechnęliśmy się przy spotkaniu. Zrozumieliśmy się.I każde z nas poszło w swoją stronę niosąc w sobie tę opowieść. Za dwa dni byłem w domu idąc swoimi ścieżkami. Więc jaka jest Twoja historia? Więc jaka jest Twoja historia..? Teraz już możesz opowiedzieć…