Wyrosłem...

 

            Nie wiem dlaczego tutaj przyjechałem. Nie wiem. Bo poprzednie razy, to były tchórzliwe ucieczki od miejsca, które powinienem zobaczyć. Jechałem samochodem tam i z powrotem ulicą, która kiedyś była moją ulicą. Patrzyłem na domy i ludzi próbując odnaleźć w nich tamten czas i nie znalazłem. Zniechęciłem się i uciekłem. A teraz jestem, choć dalej nie wiem, czemu przyjechałem. Może z potrzeby odpowiedzi na pytanie „kim jestem?”. Choć może bardziej „kim się stałem”. Taki sam, jak ten, który stoi na środku łąki i ma czapkę z daszkiem na głowie, a jednak zupełnie inny. Tak, wiem, ciało się zmienia. Zmienia się również to, co tworzy człowieka. A może wtedy obdarzony tym, co mają dzieci, nie dostrzegałem jeszcze złożoności świata i własnych możliwości? A przecież chciałem być geologiem, który kochał się w kamieniach. Zwłaszcza w krzemieniach, które znajdowałem co krok. Co się ze mną stało? Wiem, nie odpowiesz mi. Nie odpowiadaj, wolę ciszę, bo jest bliższa temu, co teraz wybieram. I tak, jak na tym starym zdjęciu, stoję na środku przestrzeni między dwoma domami i chciałbym powiedzieć, że wróciłem. Ale nie wróciłem. To już nie jest moje miejsce. Daremnie patrzę wokoło i szukam punktów zaczepienia. Swoich śladów, w których mógłbym siebie odszukać. Może jedynie drzewa, które rosną tak, jak rosły ileś dziesiątków lat temu. Wciąż tam są, wiesz? Naprawdę człowiek zastanawia się w takich momentach, co po sobie pozostawi. Chyba tylko rzeczywiście garstkę piachu, którą sypną mu na głowę. Ten cały świat minął i nie można do niego wrócić. I nie mnie go szukać. A właściwie siebie w nim. Chodzę po tym placu, który był moim światem, zaglądam na starą klatkę schodową i patrzę na drzwi, które były kiedyś drzwiami do mojego świata, do mojego domu. Nie zastukałem. Przyłożyłem tylko dłoń do sklejki i odwróciłem się. Nawet drogę do domu  ktoś wybrukował zasłaniając tym samym odnaleziony krzemień zatopiony w betonie, który mrugał do mnie dawniej swoim okiem. Jasne, jest i budynek policji, jak dawniej brudny i zmęczony swoją starością, choć widać, że usilnie ktoś chciał go ożywić malując na kolor żółty. Są domy, które jeszcze pamiętam. Jest jeszcze sklep, w którym dawniej robiło się zakupy, choć mało mnie to interesowało. Ważna była ekspedientka, która sprzedawała mleko. Z konwi nalewała mleko do bańki. Podziwiałem jej ruchy i strumień mleka, który przelewał się z naczynia. A ona wyciągała dłoń coraz wyżej i wyżej. Nie, nie ma już i ekspedientki i jej białego, nylonowego fartucha i czepka przykrywającego rude włosy. Obok była lodziarnia, po której został tylko ślad pustych, głuchych drzwi. Jeden rodzaj lodów. Fakt, obok jest cukiernia, ale nie wszedłem. A widzisz te schody w dół? Wejście, jak do piwnicy? Tam był sklep warzywny. Na beczce po kapuście spał kot, albo udawał, że śpi. Dawał się czasem pogłaskać, choć niechętnie poddawał się tym niezdarnym pieszczotom moich dziecinnych rąk. Po drugiej stronie drogi był „nowoczesny” pawilon, w którym był sklep muzyczny i księgarnia. Tam moja matka odkryła dla mnie świat, który dał jej wytchnienie, a mnie zapatrzenie w okno i opowieści, które we mnie wrosły. Płyty i kasety z Bajkami-Grajkami wziąłem z tamtego miejsca z sobą. Pracowicie przewoziłem z miejsca na miejsce, w którym byłem. I wiesz, nawet poszedłem ulicą za skrzyżowanie, gdzie było bardzo, bardzo daleko dla moich małych stóp. Sklep miał swój klimat, którego próżno szukać dzisiaj w sklepach – biedy na półkach i oranżady o kolorze wściekłej pomarańczy w butelkach zamykanych ceramicznym korkiem. Sklep chyba jeszcze niedawno był, choć zostały po nim tylko litery odcinające się od spłowiałego słońcem pomarańczu tablicy. Wszystko się zmieniło, a tych okruchów jest zbyt mało, bym mógł je zatrzymać dla siebie. Idę ulicą wypełnioną ludźmi, których języka już nie znam. Nie mówię ich gwarą, nie żyję ich problemami. Stare kobiety na rowerach mijają mnie przyglądając się spod oka. To się nie zmieniło, to chyba jest wieczne, jak sama idea roweru. To się nigdy nie zmieni. Patrzę na koszmarne budynki z lat dziewięćdziesiątych, na te potworki architektoniczne, współczesne fawele przyklejone do siebie, mające przyciągnąć nowoczesnością. Przebrzmiałą. A daleki kościół, który znał moje miękkie, dziecięce kolana jest zamknięty, jakby proboszcz zdecydował, że w poniedziałki Bóg odpoczywa, a oko ludzkie nie może sięgnąć świątyni. A może Bóg jest tylko dla tych w niedzielę z radosnym, pachnącym potem i perfumami tłumem w swoich niedzielnych ciuchach? Nie, nie było mi smutno, po prostu chciałem zobaczyć to miejsce, w którym szeptałem swoją pierwszą, żarliwą i dziecięcą modlitwę. Wolną od przyrzeczeń i próśb. Naiwną pierwociną wiary niedawno wyklutej. Wszystko się zmieniło. Pod kolorowymi tynkami zginęła cegła i wapienne kamienie, z których dawniej budowano tu domy. Nawet kiosk, w którym dumnie na szybie rozpierały się gumy „Donald” wygląda jak staruszek, który oko ma zasłonięte starczym bielmem ślepoty. Nie wiem dlaczego tutaj przyjechałem.  I wiesz, zdziwiłem się, że nie jest mi żal, ani nie jest mi smutno. Jestem, kim jestem. Stałem się tym, kim się stałem. A że noszę w sobie ziarna przeszłości? A kto ich nie nosi na swoje i cudze nieszczęście…