Płasko...

 

           Fotografia ma tę wadę, że jest przeraźliwie płaska. Brakuje w niej tego, co może zobaczyć tylko ten, który ją robił. Dobrze, jak wolisz – nacisnął guzik. Czy teraz lepiej? Miliony fotografii, a na nich to samo. Dom, piesek, kotek, rodzina. Uśmiechy, grymasy, krajobraz. Zachód, może czasami wschód. Jakiś element przypadkowy, który nic nie mówi oprócz tego, że włączył się komuś „artyzm”. Smartfony dokonały cudu, bo teraz każdy umie robić zdjęcia. Dlatego jestem śmieszny na tej plaży z aparatem. Dlatego śmieszny jestem wchodząc do wody. Dlatego śmieszny jestem siedząc na piasku i wściekając się. Czemu? Wiesz przecież, że są takie dni. Lewa noga, której się zapomniało wcześniej schować, niedobry obiad, hałas, zmęczenie, złe słowo, które ktoś rzuci. Czy to ważne? Myślisz, że chodzę cały czas z przylepionym uśmieszkiem? Że mam w oczach cały czas złoto albo błękit? Nie, nie mam. Nie mam, bo zdechłbym wypełniony światłem i kolorem. Więc bywa i tak, że niewspółcześnie siadam i gapię się zamiast w swój telefon, zamiast na ludzi, albo na spektakl dziejący się na niebie, to na fale. Monotonne, prawda? Głupie, bo tak przewidywalne. Bo przecież jest fala, która rośnie, ogromnieje, nabiera prędkości, by uderzyć o brzeg. A potem jest wielkie cofanie się spienionej wody. Następna fala rozbija się o resztki poprzedniej, a potem jest cisza. I wtedy czuję, że gdzieś z głębi narasta nowa fala, by znów rosnąć i ogromnieć napędzana prądem morza i wiatrem, by znów jak poprzednia uderzyć o brzeg. Tak, takie to przewidywalne, a jednak patrzę na to za każdym razem. I wiesz, wydaje mi się, że dostrzegam między falami krople swoich myśli, które zgubiłem idąc brzegiem morza kiedy świtało. Tak po prostu wyleciały ze mnie, jakbym rozwiewał się na tym brzegu, aż zostanie pustka – pusta skorupa udająca człowieka. Byłem nieostrożny, po prostu. Zapatrzony w słońce, chmury, wodę. Byłem nieostrożny myśląc o tym, co zostawia się, na takie właśnie chwile. I patrzę teraz na to, co z nich zostało, jak mielą się w każdej z fal, jak przelewają, trą o siebie, by morze powoli starło je na drobinki, które znikną. A może dobrze? Tak, na pewno dobrze, niech żadna z nich nie przetrwa. W końcu po to się to robi, by mieć „wolną głowę”. Wyjaśnić niewyjaśnione, pogodzić zwaśnione, pobłogosławić niespełnione. Oto fala boża, która gładzi grzechy świata… I wiesz, zawsze przywożę takie zdjęcia, które wydają mi się piękne, a potem płaskie. Tak inne od tego, co zapamiętałem. Zawsze przywożę zdjęcia fal, które rozbijają się o brzeg. Co roku są te same. I co roku znów to robię, jakbym nie mógł wyjść poza ramy banału. Bo przecież to banalne, prawda? Fale, mewy, piasek, słońce jak dojrzały pomidor. Mistrz banału wśród szumu. I wiesz, kiedyś czytałem w jakiejś gazetce ezoterycznej, co to żywi się sama sobą, że pewien jasnowidz pierwszy raz odkrył swoje możliwości dotykając fotografii i w nią wchodząc. Zrobił po prostu krok i wszedł w fotografię. W płaski obraz bez głębi. Bez szumu fal, bez zapachu zimnego piasku, bez myśli, które rzuca się w wodę, byle pozbyć się ich  - niech fala zabierze. A potem wrócił i miał mokre spodnie. Wiem, że to bzdura. Chłam, byle zapełnić wierszówkę. A jednak mu zazdroszczę teraz. A może zwłaszcza teraz…