Żyję...

 

Ludovico Einaudi - Oltremare

           Żyję jeszcze, żyję. Oddycham. Gaszę światło i zapalam świeczkę, która filuje chwilę, by wydłużyć płomyk, który tak już zostaje. Powietrze nieruchomieje, ja nieruchomieję wpatrzony w ten okruch światła. Na uszach mam muzykę i muzyka mnie wypełnia. Tak właśnie chciałem. Tak chciałem, by czas przepływał przeze mnie i bym mógł powiedzieć, że go zmarnowałem. Bo czasami lubię marnować czas. Ktoś inny byłby oburzony i powiedział, że jestem głupcem, że mógłbym tyle, a tyle zrobić. Bo przecież miarą człowieka jest jego praca. A ja, co? Siedzę w ciemnym pokoju i słucham muzyki trwoniąc swój cenny czas. Ale może tego potrzebuję, wiesz? Teraz nie jest czas, by szukać domu. Teraz nie jest czas, by być z ludźmi. Teraz jest czas ciemnego pokoju rozjaśnionego świeczką. Inna sprawa, że myśli wyłażą z każdego kąta, pytania roją się w nieskończoność i gasną zanim zdążę na nie odpowiedzieć. Może czasami tak trzeba. Bo może właśnie jest to coś ważnego, co uciekało mi do tej pory. Czego nie chciałem w swoim życiu zajęty życiem? I spójrz, przeglądałem zdjęcia, których nie zdążyłem przeglądnąć, choć to już trzeci tydzień. Widać na nich jeszcze tulipanowca, który złoci się jako ostatni, a brzoza ma jeszcze żółte liście. A potem pochłonął mnie moloch pracy, zapomniałem o wszystkim na przemian wołając: -„snu” i „jawy”. A teraz siedzę w ciepłej ciemności własnego pokoju i marnuję czas, bo czasami tak właśnie trzeba. Przywykam, wiesz? Przywykam do braku światła, do ciemnych poranków i długich wieczorów. Może dlatego chciałem się zabezpieczyć zmieniając meble, których mogę dotknąć czując pod opuszkami słoje drewna, wdychając ich zapach? Słuchając zegara, który od stu lat odmierza czas? Kaprys mówisz? Tak, może masz rację. Choć niewiele tych kaprysów mam, ale ten chciałem spełnić, bo tak naprawdę to było moje marzenie, wiesz? A co to za marzenie, które istnieje tylko po to, by być? By o sobie czasami przypominać? By zmuszać do tego, by powiedzieć – „kiedyś”? No więc mam teraz pod opuszkami żywe drewno wygięte tak, jak lubię. W kolorze takim właśnie, jakie powinno mieć stare drewno. I słyszę stukot zegara już nie z daleka, ale blisko. Nie, nie zastąpi bicia serca, wiem o tym. Ale jest, a to coś znaczy. Co, jeszcze nie wiem. Może to coś zupełnie nowego, albo zupełnie starego, które wypłynęło z głębin pamięci? I wiesz, dzisiaj szedłem ulicą. Znalazłem chwilę przed pracą i szedłem naprzeciwko tłumu. Tłum gdzieś tam na horyzoncie zaczął się przelewać wychodząc z aut i autobusów i widziałem falę, która biegła w moim kierunku. Ale i dostrzegłem drzewo. Ostatnie drzewo, które nie zrzuciło liści. Zielenią się jeszcze do pierwszych mrozów te ostatki, które sprawiły, że się uśmiechnąłem i przypomniałem sobie te wszystkie angielskie powieści, gdzie szło się platanowymi alejami, a one ciągnęły się poprzez park. Właziło się na platany czując bezpieczne ramiona drzewa. Sam szedłem taką aleją dziwiąc się korze, dotykając jej. Wróciły do mnie te opowieści z ciepłem czytanej historii. Ci bohaterowie tak bliscy, a przecież tak dalecy. Nieistniejący przecież. Wróciła atmosfera, która pachnie wilgotnym powietrzem i starymi czasami. I starym, książkowym, zleżałym papierem. A potem tłum uderzył we mnie i opływał rzucając mi spojrzenia spod kapturów i czapek. Tak bardzo wtedy właśnie do nich nie należałem. Nie należałem do nikogo. A teraz siedzę w czerni rozjaśnionej iskrą świeczki i wiem, że za kilka godzin znów spotkam ten tłum. Ale to za kilka godzin. W sam raz dla mnie. W sam raz. Bo przecież żyję jeszcze, żyję…