Kamień słów...

 

             Czuję czasami, jakbym nie siebie niósł, ale kamień, który obrósł mięsem człowieczym. Ludziną, która oddycha, trzęsie się z zimna, ze śmiechu, albo ze strachu. Tak, można powiedzieć, że to kamienne serce tak ciąży, ale przecież serce jest zwykłym mięśniem ssąco tłoczącym. Więc skąd kamień? Skąd ciężar, który przygniata do ziemi, a przecież wcale nie przygniata? Mijam przecież kamienie na drodze. Leżą takie zwyczajne, jak kamienie. Niektórzy mówią, że to tkanka Ziemi. Być może. Pewnie sam bym je tak nazwał, gdybym został geologiem. Nie wiesz? To był mój pierwszy zawód – geolog. Tak, ten wyśniony w dziecięcych snach. Zabawne, jak to jest, kiedy człowiek idzie przez mokre pole w stronę słońca i dysząc myśli sobie, że kawał czasu temu chciał być geologiem. A może geologom lżej, kiedy wchodzą po stromym zboczu góry, bo znają imiona kamieni, które ją tworzą? A mój kamień nie ma imienia. Jakoś nigdy nie złożyło się, bym o tym pomyślał, otworzył dobre wino lub whisky i powiedział, że od dzisiaj mój kamień ma tak i tak na imię. Może lżej byłoby? Zresztą, to wcale nie jest ważne, czy jest on tam, gdzie serce, czy u szyi, czy w głowie. Kamień, to kamień. Ktoś go zawiesił. Los, Bóg, przeznaczenie. A może to ja sam zasupłałem węzły na linie, zrobiłem miejsce skalpelem myśli w głowie, rozgiąłem żebra, by nabrać ciężaru, który każe mi pilnować, by nie włóczyć się gdzieś miedzy błękitnymi ogrodami, a z mozołem dreptać noga za nogą po bezdrożach? A może to moje słowa, które miały być lekkie odkładają się, jak piasek cieniutką warstwą, by rosnąć i rosnąć, jak piaskowiec. Wiesz, te wszystkie puste zwroty, wytarte schematy, te nic nie znaczące formułki, które człowiek trzyma, jak orędzie mające go bronić. Przed czym? Przed powiedzeniem prawdy? Przed sformułowaniem własnych słów, które tak trudno przejdą przez gardło? A kamień rośnie i rośnie, a ciężar przygina coraz bardziej, bo przecież mówię do siebie. Czasem na głos, kiedy nikt nie słyszy, choć wolę szeptem, albo tam, w sobie. I teraz też mówię w sobie. Wsobnie. Patrzę na słońce, które wreszcie wygramoliło się zza góry i teraz obydwoje na siebie patrzymy. Ono wprawione w wędrówce, ja uspokajam oddech. Ono obojętnie, ja z nadzieją, że uda się zrobić kilka zdjęć. Że jednak ta droga przez mokrą łąkę i kamienistą ścieżkę się opłaciła. Wioskowe psy, jak to psy, zaczęły szczekać, bo wreszcie jakaś rozrywka. A ja idę w słońcu. Odmówiłbym modlitwę, ale nie chcę klepać słów jak terkotka, więc milczę. A jeśli Ten Który Jest rozumie milczenie, to uśmiechnie się do mojego naiwnego milczenia. Nie będę kłamał, nie rozumiem Go i nawet nie chcę. Nie przypisuję sobie wiedzy, która do mnie, ani do żadnego człowieka nie należy. Już wiesz, dlaczego tak się pieklę, kiedy słyszę kolejnego purpurata, który zapomniał, jak być człowiekiem, kiedy głosem łagodnym i szkolonym objawia swoją wiedzę o Nim. Gówno wie, za prawdę powiadam ci, gówno wie. On widzi złoto i marmur, on słyszy szelest materiału sukienki i stęknięcia żołądka. A ja mam promień, który tańczy w trawie. A ja mam śpiew ptaka przy drodze i dal, która jest dalą. I tęsknotę, która rodzi się w tej chwili. I mam też kamień, który hoduję. Kamień bez imienia, który ciąży czasami. I jest ze mną pies, który pozwolił pogłaskać się po głowie, i który przyjął kawałek kiełbasy z mojej ręki. Zrobił to nie łapczywie, a delikatnie, jakby samym pyskiem, nosem, zębami i językiem wyrażał wdzięczność i akceptację. Kiedy ja staję, pies staje również. Wioskowe psy milkną, kiedy obydwoje przemykamy się przez wieś na szczycie góry. Czeka cierpliwie, bym narwał mokrych i napęczniałych wilgocią ostrężyn. Czeka, aż aparat zrobi zdjęcie i ruszę dalej. I on wreszcie pokazuje mi psią ścieżkę pośród łąki, bym znów nie moczył butów. I w końcu odprowadza pod sam dom, biegnąc po prawie jesiennej łące w swojej psiej, czystej radości. Bez słów, jak tylko psy potrafią.