Jedno słowo...

 

Mike Oldfield - Arrival

             Najlepsze w ostatnim dniu jest to, że można o nim zapomnieć. Co prawda pozornie i nie do końca, ale można przed sobą poudawać, że to wcale nie tak, że to wcale nie już. Bo tak naprawdę zaczyna się to kilka dni wcześniej. Przychodzi taka chwila, że człowiek myśli ile jeszcze zostało. A potem szybko odgania tę myśl, bo przecież teraz jest teraz. A potem nagle, choć wcale nie tak nagle, przychodzi ranek, otwarte oczy i krzątanie się z myślą, że właśnie zaczął się dzień, na dzień przed odjazdem. Niby cały, a pokawałkowany. Niby jest jeszcze trochę czasu, ale zakurzona walizka stoi, jak niemy wyrzut sumienia i co rusz wchodzi człowiekowi w oczy. Najlepiej wtedy wyjść. Pół biedy, jak wbiega się w strunę jasnego światła. Ale jeśli wpływa się w szarość, jest gorzej. Bo człowiek idzie i myśli, że to ostatni dzień. Kroki nie są takie prężne, jak na początku. Bo i po co. Po prostu idzie się w szarość, która połyka. I ma się ochotę powiedzieć – a połknij. Zostanę choć dłużej, a może na zawsze. Ale to tylko takie gadanie, które ma mieć magiczną moc. Tak naprawdę magiczną moc ma to, co się robi. Czy szczoteczka do zębów jest skierowana w prawo, czy w lewo? Czy idzie się najpierw w prawo, czy w lewo? Czy podnosi się z plaży kamyk jasny, czy ciemny? A może muszlę, choć tych, w tym roku jest wyjątkowo mało. Ale wiesz, ważny jest rytuał powtarzalności. W tym ostatnim dniu to ważne, bo albo się serio traktuje swoje małe dziwactwa, albo nie. A skoro nie traktuję swoich dziwactw poważnie, to czy mam prawo traktować je inaczej u innych? Więc będę szczery – idę tam, gdzie są moje miejsca. Bo choć wcale nie są moje, to jednak po zamknięciu oczu zjawiają się na zawołanie. Moje, przywłaszczonym krajobrazem, ukradzionym światłem. Idę się pożegnać. Śmiesznie brzmi, prawda? A kto mi zabroni być śmiesznym, jeśli dobrze się z tym czuję? Skoro dawały mi te miejsca radość siedzenia na piachu, kilka dobrych myśli, trafną analogię, czy chwilę oddechu, to i mogę za to podziękować. Nie szkoda mi kilometrów i oddechu, w którym będzie szept. Nie szkoda mi drogi pod wiatr i błądzenie w namokłej szarości. Szeptam słowa, które powinienem wypowiadać głośno, ale jakoś nigdy nie mam odwagi. A może to nie brak odwagi, a szacunek, że miejsce mnie przygarnęło. A potem idę znów przez plażę w szumie, dla którego tu przyjechałem. Wchodzę do wioseczki rybackiej, która teraz bezwstydnie pokazuje mi swoją ukrytą twarz bez makijażu. Mech na dachówkach, złamane gałęzie, brudny tynk, zwalona chata. Tego latem nie widać, bo kolor, hałas i gwar maskują te wszystkie miejsca. I znów gdzieś w głowie kołacze zegar, który oblicza chwile, które potrzebuję na sen, spakowanie się, wyjście, przyjście, śniadanie. Straszne to, ale przecież to należy do rytuału. Przyjemnie myśli się, że zawsze mógłbym zawrócić, obrócić się tanecznym ruchem na pięcie i iść w to miejsce, z którym się pożegnałem. Znów stanąć na piachu i powiedzieć – niespodzianka! No dobrze, nie zrobię tego, ale sama myśl wystarczy, by uśmiechnąć się do swojej głupoty. A potem? Potem jest pakowanie, przygotowanie i reszta dnia, w której światło gaśnie. Napływa mgła, która miesza się z szarością. Lampy co rusz wydobywają ze znanych miejsc coś nowego, nieoczekiwanego. To też jest pożegnanie, kiedy idę ulicami, które w dzień są puste, a w nocy wyglądają po prostu na samotne. Więc razem jesteśmy w tej samotności i w grze światła, mgły i cienia. A potem zapada sen urywany, który tnie noc na kawałki. Już? Jeszcze. Już, jeszczeniedocholery. I potem świat zatacza koło. Zwykłe koło. Co było początkiem staje się końcem. Staję przed oknem, przykładam dłoń do szyby. Czuję mrowienie zimna, a szyba paruje zostawiając odcisk. Mgli się trochę, oszukuje trwałością śladu, po czym znika. I ja zaraz zniknę, tylko jeszcze jeden, jedyny raz wyjdę w szum. Jeszcze jedno wyjście, by odetchnąć. By nie siedzieć w pustym pokoju z wystawioną walizką na środku. Więc biorę aparat i idę. Nie, nie tak daleko. I nie tak blisko. Tak w sam raz. Aby tylko stanąć na plaży i zobaczyć chmury płynące przez błękit i łunę, którą zostawia nowo narodzone słońce. Uśmiecham się, a jest w tym i ironia i wyrzut i gorycz i szczęście, że choć na koniec udało się złapać błękit za nogi. Wieje, ale przecież ten wiatr jest mi potrzebny, by rozpędził, wywiał myśli i sprawił, bym zapomniał. Z zachwytem fotografuję ciemne jeszcze morze. Granatowe o tej godzinie, a potem błękitne i coraz bielsze od światła. I wiesz, jak zwykle czekam na ten moment, kiedy promienie słońca dotkną grzywy fal. To taki kolejny przesąd, o którym nie mogę mówić. Widzę, jak daleko w morzu już się słońce odbija od białych, bielusieńkich grzyw, które płyną do lądu, by w swej wędrówce stracić impet i kolor. A w końcu światło przebija się przez wydmy, przez domy, przez cień zaległy nocą i wszystko nabiera barw. I tak sobie myślę, co jeszcze utrwalić na matrycy aparatu? A może to, a może to, a może to? A może rzucić tym wszystkim w cholerę i nigdzie nie wracać? Przecież trzeba żyć chwilą, zamiarem, prawda? Carpe, kurwa, diem! Nogi same rwą do przodu, ale na horyzont napływają chmury. Niewielkie, ale ja już wiem, że to byłby dobry dzień na wędrówkę, albo na odjazd. Na piękny odjazd. Więc czując pod stopami już nie piach, a solidny chodnik rzucam słowo. Tak, jedno, jedyne słowo. A w odpowiedzi słyszę szum, który niknie coraz bardziej zastąpiony odgłosem moich szybkich kroków…