Tkacz...

 

           Uśmiecham się, bo przewidziałem to kiedyś. Dawno, dawno temu. Nie było to ani za siedmioma górami, ani za siedmioma rzekami. Siedziałem wtedy przy swoim starym biurku, a krzesło skrzypiało pod moim ciężarem. Wierciłem się, bo chciałem uchwycić myśl. A ta, jak zwykle uciekła. Zostały w głowie tylko śmieci - jakieś senne księżyce, jakieś gwiazdy i bezbrzeżna tęsknota, której nijak nie umiałem przełożyć na ludzki język. Powstał z tego dialog, który musiał wystarczyć.

- Usiądź ze mną w szumie

- Nie umiem

Całość niby zgrabna, ale i smutna. Bo powinna była taka właśnie być, choć teraz się uśmiecham do tego początku. Bo i początek mi się przypomniał. Bo mieszkam w szumie. Bo jestem w szumie. I szum mieszka we mnie. Czuję to właśnie teraz, kiedy słońce po zimowej stronie horyzontu zbyt krótko wędruje. Więc i moja wędrówka nie może być długa. Zaczynam od wydm z sosnowym lasem i skończę właśnie tam. Co innego, kiedy na świat spada szarość. Mgły przetaczają się przez plażę, albo idą od strony morza, albo i chmury szczelnie otulają horyzont. Wtedy można iść i myśleć. Mielić na swoich żarnach każde słowo i każdą myśl. Po to takie drogi są. I po to idzie się szumem, by wyrzucić z siebie wszystko to, co nie zdążyło się prześnić. Uporządkować. Co jest naszą niezgodą na świat i na innych ludzi. Wiesz, taka wędrówka, to w istocie akt buntu i pokory. Buntu, bo nie zgadzamy się na to, co jest, co było i co będzie; pokory, bo przez drogę łagodzimy w sobie gniew. Porządkujemy. Ale do tego potrzeba zimowych chmur, które płyną z wiatrem. Które sprawiają, że morze robi się szare, a piach ma brudny kolor. Niechętnie się wtedy staje, bo myśli lubią gnać przed nami, jak pies spuszczony ze smyczy, który biegnie, wraca, by znów za chwilę wyrwać do przodu. A kiedy świat zamienia się w dźwięczący, błękitny kryształ, jest inaczej. Inna jest wędrówka. Że niby świat się uśmiecha i jest wesoło? Pieprzenie. Jest inaczej. Pachnie inaczej, inaczej morze szumi, inaczej rozkłada się światło. Zwraca się uwagę na inne rzeczy. I przystaje się, jak ja na wydmach, by usiąść. Napić się wody, popatrzyć na piach, na wodę i zdziwić się. I to jest chyba to, wiesz? Że chodzi o to zdziwienie, które czasem przeradza się w coś innego. Czasem. Dlatego uśmiecham się, na wspomnienie tamtego, kulawego wiersza, który pisałem przy starym biurku. Spełniło się? Spełniło. Taki fatalizm przepowiedni. Bo przecież siedzę w szumie. Błękitnieją mi wydmy, błękitnieje morze, błękitnieją od cienia trawy, szron i piach. Wszystko jest takie, jak powinno. A jednak nie jest. Są za to słowa, które dawno powinny sczeznąć. Tak, jak i wspomnienie. Po to właśnie wspomnienia są, by kreślić ich kontury na piasku, by przyszło morze i zabrało je ze sobą. Albo wiatr zamiótł swoim chciwym oddechem. A ja sobie siedzę na wydmach. I jestem w szumie. Błądzę palcem po piasku i rysuję nieistniejącą przeszłość, która miała być przyszłością. A powinienem tkać z każdej minuty wspomnienie tego jednego, jedynego dnia, w którym mogłem siąść na zimnym piachu i zapatrzyć się w błękit. I wiesz, znów się uśmiecham, bo przecież wszyscy jesteśmy tkaczami. Nie, jakieś Mojry albo Parki, które tkały ludzki los skazując człowieka na bycie niewolnikiem. Wszyscy tkamy tę samą tkaninę, ale czasami zamykamy oczy i zamiast wzorów wychodzą dziwadła. Ani nam tego spruć, ani uciąć. Chowam palce, niech się zagrzeją…