Sennienie...

 

Enigma - Back To The Rivers Of Belief

            Źle mi się śni. Strasznie. Budzę się zlany potem z myślą, że coś trzeba, że zapomniałem, że nie ta pora dnia, że za jasno, że za ciemno, że muszę uciec, coś zrobić. Mam jeszcze na ustach krzyk, albo w dłoniach ruch. Pod powiekami wirują jeszcze obrazy, jeszcze zanurzam dłoń we śnie. W dzianiu się. Nieodmiennie patrzę na zegarek i wiem, że jeszcze czas, że mogę jeszcze chwilę zamknąć oczy, więc siadam na łóżku i zmazuję niewyspanie dłońmi. Sen nie chce ustąpić. Okleja jak mokra koszulka. „Dlaczego?” – zadaję pytanie i jest w nim wszystko to, co ważne. Skarga niewyspanego na sen zbyt krótki i obrazy zbyt realne, jak na sen. I też na symbolikę zbyt czytelną, której nie trzeba sprawdzać w tym, czy tamtym senniku. I mierzwię włosy, jakbym miał z nich wyczesać źdźbła błękitnej trawy, których nie ma. Jest za to oddech, który zwalnia, jest cisza, która otula. I jest strzelanie kości zastanych w stawach. A potem ptaki zaczynają śpiewać, to znaczy, że wszystko wraca tam, gdzie było i znów słyszę tykanie zegara i szelest pościeli, którą trzeba przykryć łóżko. Jest jeszcze ciepła i pamięta kształt mojego ciała i jego sny, które już zamazują się w mojej głowie. A dom śpi. Mrok na schodach i skrzypienie klepki, kiedy nacisnąć ją nogą. Chłód podłogi, który trzeźwi i okno na poddaszu otwarte na wschód. Patrzę, jak rodzi się łuna i dachy błękitnieją od mrozu i cienia. I kula słońca wytacza się ciężko nad miastem, a szyby błyskają ogniem. A mnie się przypomina pokój nie w tym, a w innym domu. Jego zapach i meble z płyty pilśniowej. Zniszczonej nieco, ale dopuszczalnie, by wyglądać na miłe dla oka. Książki inne niż te, które stoją w moim domu. Inne historie i inne palce przewracające strony. Świat nie był wtedy inny. Tak samo wschodziło słońce i tak samo zachodziło. Tak samo padał deszcz i świeciły gwiazdy. A jednak był prostszy, bo zbyt mało dostrzegałem w nim paradoksów, krętych ścieżek, dysonansów. Układałem życie przestawiając jego klocki z uśmiechem i robiłem to każdego dnia wierząc, że się nie zawali to, co budowałem. Ciągle jeszcze pamiętam, jak stałem przy oknie spoglądając na puste pola mając na palcach dotyk nagiej skóry innej, niż moja. Przesuwałem palcami po giętkich liniach ciała, by zapamiętać każde zagłębienie i wypukłość. Ramiona, piersi z niecierpliwymi sutkami, biodra i uda z ciemnym trójkątem włosów. Nogi. Myślałem wtedy, że muszę to zapamiętać, bo trzeba pamiętać, choć ma to przecież trwać do końca życia. A dotyk zniknął. Wyparował. Nie ma już pól i tamtego pokoju. Nie ma regału z książkami, nie ma starej lampy w kolorze brązowym (ach, te kolory PRL-u). Ale jest jeszcze pamięć. Czasem niechętna, czasem robiąca psikusy i podsuwająca obrazy wtedy, kiedy nie powinna. Czasem nie chcę pamiętać, wiesz? Wyrzucić ze wspomnień, skasować tak łatwo, jak kasuje się listę kontaktów w telefonie. Było – nie ma. Ale to złudne, wiesz? Bo pamięć, to wszystko co mamy. Obciążamy ją nieskończonymi numerami PIN-ów, PUK-ów, haseł dostępu. Numerami kont i autoryzacji. Katujemy nie swoim światem, by była posłuszna. A kiedy jej zabraknie stoimy pytając: „Gdzie jestem?”. Miesza się wszystko i przelewa nie mając żadnej formy. Miazga, z której nic już nie będzie. Znikną też słowa, którymi opisywaliśmy świat. Przestaną mieć znaczenie, tak jak i świat swoje znaczenie straci. Dlatego zamykam okno i obiecuję sobie, że pójdę zobaczyć wschód słońca następnego dnia. Pójdę wcale nie prostą drogą brudząc buty. Pójdę w stronę rozlanej łuny i dłoni drzew, które wnoszą się w niebo. Zrzucę z siebie sen, który znów ogarnie mnie nad ranem. Majak, który niczego dobrego nie przynosi. Niczego nie tłumaczy, niczego nie zapowiada. Będzie zimno i przenikliwie, jak to przed wschodem słońca. I zmęczę się światłem tak, jak lubię. I znów będę się potem zastanawiał, czy to był sen, czy snem jest to, co robię. A buty będą schły na kaloryferze…