Naiwność...

 

- Znów nic nie mówisz. Jak wtedy. Nauczyłam się rozróżniać twoją ciszę. Tę dobrą, kiedy patrzysz na wszystko z zachwytem i tę złą, kiedy patrzysz i nie widzisz świata. Jakbyś patrzył w siebie tylko.

- Pewnie masz rację Mała, pewnie masz rację.

- A pamiętasz, jak płakałam, że chcę do domu? Że nie chcę być dłużej w tym miejscu?

- Pamiętam. Niezły cyrk odwaliłaś. Ale poszliśmy stamtąd przecież.

- Tak, ale dopiero, jak wszystko się skończyło. Byłeś do końca i poza koniec.

- Podoba mi się to połączenie „poza koniec”. To coś jakby nieokreślonego, wyrwanego z planu, albo jakiś naddatek, który urósł i jest. Mgielny i niepewny, ale jest.

- Nie mówię o tym. Znów wszystko przeinaczasz.

- Tak, znów przeinaczam, bo nie chcę rozmawiać. Czasami boję się rozmów z tobą. Śmieszne to, wiesz? Kiedy jesteś mała i siadasz mi na ramieniu, to nawet zabawnie jest się z tobą kłócić, nie odpowiadać. Trochę jak z córką, której nigdy nie miałem. A kiedy rośniesz, to onieśmielasz mnie choć wiem, że to ciągle ty. Mówisz też inaczej.

- Jak inaczej?

- Bardzo inaczej.

- Nie odpowiesz, prawda?

- To by było zbyt łatwe.

- Tak, ty lubisz, żeby łatwe nie było. Ani z tobą, ani ze światem, ani z ludźmi. Ma być trudno, bo wtedy lepiej smakuje.

- Może masz rację. Może lubię, jak jest trudno. Może wtedy czuję smak tego, po co sięgam?

- Więc nie powiesz?

- Masz ciepły głos. Zupełnie inny niż ten, kiedy jesteś mała. Nie przypominasz rozpędzonego krasnoludka, skrzata, złośliwego stworzenia, walniętego amorka. Nie muszę tłumaczyć ci świata, bo widzę w twoich oczach zrozumienie i litość nad moją niewiedzą. Naiwnością. To trudne dla mnie, ale wiem, że nie ma w tobie pogardy.

- Więc dlaczego nie chcesz odpowiedzieć na pytanie skąd ta zła, niepokojąca cisza w tobie? Przecież nie będę tobą gardzić za odpowiedź.

- Może będziesz jednak.

- Przestań się wygłupiać, rozmawiamy poważnie. Nie spłycaj.

- Uu… mówisz teraz jak rasowa kobieta.

- Jestem rasową kobietą, co myślałeś? Nie widać?

Popatrzyłem wzdłuż jej nóg, złączenia ud okrytego cieniem ciała, nagiego paska skóry na brzuchu, przedramion, na których dostrzegłem złote włoski mieniące się w słońcu, wzgórza piersi pod materiałem i włosy potargane jak zawsze. Ciężkie pukle, które trudno było ujarzmić.

- Tak, widać, widać.

- Świntuch.

- Skoro wiesz, to po co pytasz?

- A ty uciekasz od mojego pytania. Jesteś w tym mistrzem. Znów chcesz mnie zawstydzić zmieniając temat.

- Znasz mnie.

- A jakże. Ale to ciągle nie jest odpowiedź.

- Chcesz mieć pewność, że mnie znasz, prawda? Chcesz potwierdzenia, że twoja babska przenikliwość cię nie zawiodła. Czy może faktycznie ciekawi cię to, co we mnie?

- Sama nie wiem. Ale gdyby było inaczej, jaki sens byłby pytać?

- Mała, nie chce ze mnie zejść ten rok. Każde spojrzenie, każda rozmowa, każda informacja. Myślałem, że zatopię się w zieloność, w błękit, w spokój. Że spłynie  na mnie uśmiech i odprężenie. A ja nie potrafię wyjść z tego miejsca, z którego tak bardzo chciałaś uciec do domu. Ciągle jestem tam pośród ludzi. Śnią mi się koszmary i budzę się przed świtem. Siadam na łóżku i przekonuję sam siebie, że jest dobrze. Że mam czas. Na sen, na książkę, na fotografię, na porządek. Znów zasypiam, ale nie ma w tym śnie spokoju. Znów budzę się i jestem zły. Zły, że nie umiem odpuścić. Zupełnie tak, jakby zatruł mnie ktoś trucizną, a organizm nie umie się jej pozbyć. Ani wydalić, ani otorbić.

- I dlatego milczysz?

- A co, mam krzyczeć?  

- Może lepiej by było?

- Nie umiem zmusić się, by wsiąść na rower przed wschodem i pojechać daleko, daleko. Nie umiem myśleć, że siądę nad jeziorem albo pod drzewem i nic nie będę musiał.

- A teraz? Teraz też czujesz, że…

- Teraz? Teraz czuję, że jest lato, że słońce pali mi skórę, że jest błękitne niebo, że są chmury i kwitnie lawenda. Że leżę na tej łące z tobą, ale nie zasłużyłem na to wszystko. Nie zasłużyłem. I nie przekonuj mnie, że jest inaczej. I wiesz, tylu ludzi po drodze zgubiłem. Nie odezwałem się, nie napisałem, choć nie wymagało to ode mnie wielkiego wysiłku. Ale byłoby sztuczne, jak miód.

- Czujesz się winny.

- Trochę tak, choć sam wiem, że nie miałem czasu. Że za dużo już pochłonąłem czyichś problemów, słów, złych rzeczy. I nie umiem się tego pozbyć Mała. Nie umiem.

- Masz rację, że jesteś naiwny.

- Bo?

- Bo chciałbyś, jak zimą, otrzepać buty ze śniegu i wejść do nagrzanego domu. Siąść zmęczony i patrzyć, jak odchodzi dzień. A tu trzeba czasu. Im więcej wchłonąłeś, tym dłużej…

- Zbyt długo Mała, zbyt długo…

Jaskółki krążyły po błękitnym niebie. To się zniżały, to szybowały wysoko. Cięły powietrze swoimi śmigłymi ciałkami za nic mając to, co na dole. Zapowiadał się upał, choć kto to wie na pewno? Może będzie burza? Poczułem rękę Małej na swojej dłoni. Tak jakby wyczuła, że brakuje mi dotyku, w którym mogłem odszukać zrozumienie i wszystko to, czego nie da się wypowiedzieć. Więc milczeliśmy nie znajdując słów…