Notatki...

 

             Kiedyś kupowałem zeszyty. Tych grubych nie lubiłem. Te średnie nadawały się w sam raz, bo można je było zwinąć w rulonik, założyć długopis lub pióro i włożyć do plecaka albo za pasek od spodni. Ale szybko się niszczyły okładki, więc zacząłem kupować zeszyty z twardą okładką – mniej praktyczne, ale lepiej się pisało. Zawsze od końca. I wiesz, nie pamiętam już dlaczego. Pewnie dlatego, że zawsze tył zeszytów szkolnych czy notatek miałem porysowany okazyjnymi bazgrołami albo słowami, które na mnie spłynęły. W każdym razie wierzyłem, że na mnie spłynęły. Ale to nie było dobre, wiesz? Wiesz pewnie czemu, bo pewnie czujesz to przez skórę, że tak nie powinno być. To nie powinno tak wyglądać, że biorę zeszyt i idę. Samo w sobie nie jest to złe, ale wymusza pewne zachowania. Bo skoro wziąłem ze sobą, skoro taszczyłem gdzieś, coś, to muszę użyć. A jak nie użyję, to po co brałem? I koło się zamyka. Więc noszę ze sobą smartfon, a w nim stos notatek, które czasami dyktuję, czasami piszę palcem. Szkoda mi trochę starych zeszytów i ich zetlałego papierowego zapachu. Wyblakłego tuszu z długopisów, pozaginanych rogów, rysunków na marginesach. Ale skoro poręczniej będzie ze smartfonem  z wyciszonym dźwiękiem… Nie lubię tak zaczynać opowieści. Ale inaczej się nie da, kiedy tkwię z oczami utkwionymi w małym ekranie i czytam to, co w czasie drogi napisałem. Albo siedząc na wydmie. Albo wpatrując się w horyzont nieograniczony. A ja ograniczony i śmieszny, ale tłumaczę sobie, że i tak nikogo nie było, by dostrzec moje dziwactwa, by wyśmiać dyktowanie do telefonu. Czasem tylko jakaś skulona postać przy wejściu na plażę podniesie nieprzytomną głowę, by móc przed samym sobą powiedzieć, że był na wschodzie słońca. Dobre i to. A poza tym cisza i pustka, której tak szukałem. Choć na chwilę i choć trochę. Bo w końcu co ludzie mają robić? Żadnych zabytków, muzeów i cudów na kiju, a urlop nad morzem zaczyna się po godzinie dziewiątej. Albo i później. Bo później, to żywiej i kolorowo. Głośno, bezpiecznie i leniwie. Parawanowo. A dla mnie te godziny ranne są najważniejsze, bo moje. Intymne niemal. Jakbym czuł pod palcami nie piasek, a skórę kobiety. Jakby muskała mnie włosami, które wiatr rozwiewa. I wiesz, próbuję sobie wtedy świat opowiedzieć na nowo. Od tych pierwocin, jak szum fal, który wydaje się przedwieczny i ziaren piasku, które na opuszku palca podnoszę do oczu, aż do ludzi, których spotykam i znów do słońca, które wschodzi ponad wodą barwiąc horyzont i rzucając refleksy. Wywołuję z pamięci Franza Rutha, który wraz z synem poszli zarzucić sieci w gniewną pogodę i już nie wrócili. Dla lokalnej społeczności był to cios, bo ojciec i syn byli właścicielami hotelu dla kuracjuszy, a wiadomo, że śmierć nie jest dobrą reklamą dla miejsca. Czemu ja o nich? Czemu akurat o nich chcę Ci opowiedzieć? Bo w notatkach odnajduję krótką wzmiankę „Żona”. Więc co z żoną? Nic. Źródła o niej milczą, co jest niesprawiedliwe. Tamtych pochłonęło morze – gniewne fale i wiatr. A ona została. Zapewne szukano ich jakiś czas, a ona łudziła się dość długo, że Fritz zostanie odnaleziony. Chodziła pewnie po ich hotelu od pokoju do pokoju starając się odszukać męża we wspomnieniach, a pies szedł za nią krok w krok. Może siedziała przed lustrem czesząc swoje włosy i patrząc na swoją młodą jeszcze twarz z niemym pytaniem – „co dalej?” Jej pełne piersi kołysały się w takt ruchów szczotki, a błękitna żyłka pod mleczną skórą czekała tylko na dotyk palców lub ust by zatętnić. W czerni było jej dobrze, ale sezon się dopiero otwierał, wiec szły dni pełne słońca i gości. Przeklęty 1926 rok i przeklęty Fritz, który zbudował z ojcem zamek na piasku, które morze zabrało. „Strand – Schloss”, a szwagier prowadził cukiernię dla tych z Berlina i gwizdał na morze, byle kuracjusze płacili pieniądzem, który wreszcie coś znaczył. Trzeba posłać po stroiciela pianina, bo wilgoć swoje robi i rozstraja się wszystko. Trzeba dziś otworzyć okna i zacząć wietrzyć. I przenieść się z pokoju na parterze, do tego na piętrze. Niech widzi z okna to cholerne morze, które zabrało jej męża i teścia. Zrobi mu na złość – będzie stała w oknie i patrzyła, a ono jej nie dosięgnie. Nic jej już nie zabierze, bo odebrało wszystko. Z Franzem odeszły marzenia, a to co ma, to hotel na głowie i głupie dziecinne marzenia. Pamięta, jak w Kolbergu stała przed witryną sklepu. Było tam wszystko, a od sieni niósł się zapach korzeni, podróży i lepszego życia. Wiedziała, że tak będzie pachnieć w jej kuchni. A kuracjuszki przywiozą ze sobą perfumy, których zapach będzie tłumił nieznośną woń ryb. Fritza nie ma. Zabrakło go wtedy, kiedy wiedziała już, gdzie jej miejsce. Ostatecznie byle chłopa można sobie do łóżka wziąć, kiedy będzie trzeba. Byle nie stąd. A wdowa brzmi stabilnie i kusząco. Ale na to przyjdzie czas i ochota. Musi zacisnąć zęby. Stanąć przy oknie i patrzyć w fale. Zapomnieć o kapeluszach, perfumach i sukniach. Już wie, że weźmie się wtedy pod boki i hardo popatrzy w horyzont – wziąłeś mi męża i teścia, wziąłeś mi wszystko! Ale mnie nie weźmiesz! Nie dostaniesz! Myśląc o tym wszystkim nie wiedziała, że wdowie z dzieckiem przyjdzie smakować smak łez. Słonych jak morze. Gorzkich…