Eks-peryment.

   Kiedyś chciałem, aby wreszcie jakieś uczucie przebiło się przez twardą skorupę mojego niedoświadczenia i trafiło na kogoś, kto doceni siłę, poświęcenie, czas, inwencję. To miał być eksperyment i tak zostało.
   Czasem myśli się poezją, czasem śni się poezją, czasem ...
   Czasem nie ma wyjścia. Stosy słów, logika tworzenia, szybki ruch pióra, a potem godzinne szarpanie się z tekstem, rozdrapywanie najmniejszego wyrazu. Budowanie kośćca, który dostanie mięśnie, skórę, barwę, zapach i kształt. Nie ma tu poezji, nie ma tu uniesienia. Jest tylko szalony przymus pisania i rosnące uczucie niewyrażenia. Jest wreszcie kartka z całym tekstem, który ląduje do szuflady z uczuciem ulgi. Sprawdza się ją co parę chwil, smakuje, obraca słowa, aż wreszcie nasyca całą, gotową formą. Niechętnie się pokazuje, jakby to, co wyrosło i potem zostało obleczone w kształt, było intymne, intymnością prawie seksualną.
   Kiedy uleży się czas jakiś w szufladzie (ekstremalny poeta rzymski zalecał siedem lat odczekać), wyciąga się, znów odczytuje słowa, przywołuje obrazy, nadaje im nowe znaczenie. Wtedy poezja krzepnie. I ciągle się człowiek zastanawia, czy poezji przystoi słowo "kocham", czy jest ono niewypowiedziane...
 
   

A kiedy wszystko uśnie

przyjdę do Ciebie

z szeptem wiatru w dłoniach,

z wiecznym milczeniem
pośrodku ust ...