Książka.

  Nie napiszę banałów wyliczając ich kształt, choć to też nie bez znaczenia. Najpiękniejsza chwila to ta, kiedy trzymam ją w dłoniach ważąc ciężar. Potem następuje chwila, kiedy otwieram środek i czuję zapach farby drukarskiej, nieporównywalny z żadnym innym. Książka pachnie nowością i nieodkrytym światem. Jej cień trzymam w dłoniach, a wejdę do tego świata w odpowiedniej chwili, którą lubię smakować. Nie czyta się książek na chybcika. Ale i stare książki mają swą magię, swój zapach starego papieru, zażółcone kartki, zakurzone brzegi. Ile rąk ich dotykało, ile oczu chciwie przebiegało tekst...

   Dlatego uwielbiam antykwariaty, gdzie stosy książek piętrzą się pod sufit, a ja mogę przechadzać się między szpalerami sięgając ręką od tytułu, do tytułu. O, starzy bukiniści wiedzą, co dobre, chciwie pod ladą chowają co cenniejsze egzemplarze.              
   Mądrość, głupota, namiętność, żal, rozpacz, śmiech, miłość, to wszystko mieszka w świecie papierowym, sztucznym, który cichutko budujemy ze skrawków słów, z oderwanych opowieści, które na chwilę stają się naszymi opowieściami. Kiedyś uderzyły mnie słowa, które przeczytałem chciwie wchłaniając w siebie. Zacząłem zapisywać te skrawki myśli na karcie papieru, który powiesiłem w szafce. Ilekroć otwieram tę starą szafkę, widzę te słowa, które coraz bardziej blakną, ale póki co, towarzyszą mi w pochodzie wśród świata książek. A kiedy zblakną zupełnie, będę je dalej nosił w sobie.
   Tak jak te słowa:
"- Margit, jesteś prawdziwą kobietą.
- Może nie znałeś prawdziwej kobiety, a miałeś tylko towarzyszki snu..."

    Smutno.