Poszukiwania - instrukcja.

   Poszukiwania najlepiej zacząć po zachodzie słońca, kiedy łuna rozlewa się na niebie, a światło mięknie i wsącza się w krajobraz. Wszystko cichnie, a powietrze staje się gęste od nadchodzącego granatu nocy. Wszystko zwalnia wtedy, zapalają się okna, błękitnieją telewizorami i cichym życiem mieszkańców.
     Muzyka płynie falą, to się zniża, to ogromnieje, nabiera tempa i zwalnia bieg. Zaczyna się utajona faza, którą co wytrwalsi poszukiwacze wzmacniają lampką wina, albo koniaku. Inni, posłuszni tradycji, zapalają świeczkę, na znak łączności z żywiołem, na znak gorącego serca, na znak ulotności chwili. Nic się pozornie nie dzieje, poszukujący w pozycji embrionalnej, w pozycji siedzącej, albo swobodnie leżący wydaje się spać. Ale to tylko pozory. W istocie bieg się już zaczął. Oczy ślepną od wysiłku, niedostrzegają cierpliwych minut, kropel sekund, oceanów godzin. Słuch wyostrza się, a cienie ogromnieją, czasem tańczą na ścianie, co przypomina taniec przy ognisku. Każdy z poszukujących staje się szamanem, nocnym ptakiem, kołującym krukiem, który obserwuje, sypie zaklęcia w noc.
   I przestaje, jak sądzę, być istotne, czego poszukujący szuka, co odnajduje, czego pragnie. Może miłości? Może blasku oczu? Może samego siebie? Jedno jest pewne, że poszukiwania trwają często długo, a poszukujący zapada w męczący sen, w którym niejednokrotnie też szuka. Ale to temat na innych czas i inne poszukiwania.