Lot nad łąką.

   Czekam na każdy zbłąkany promyk słońca, czekam na nitkę blasku, która osuszy łąkę. Czekam na ten moment, kiedy będę mógł wejść na rower i pojechać drogą piaszczystą tam, gdzie będzie można w spokoju posłuchać ptaków i ucieszyć oczy tym, że nie ma nikogo w pobliżu. Trochę to niebezpieczne, bo w swoich wędrówkach można naprawdę za daleko zajść - w rejony ciemne, dzikie i niebezpieczne. Ale urok samotności, wsłuchanie się w siebie samego i szum traw, są silniejsze. Nawet nie trzeba zamykać specjalnie oczu, nawet nie trzeba zakładać słuchawek na uszy. Wystarczy tylko piaszczysta droga, skrawek nieba nad głową, szum drzew i wiatru we włosach. Wszystko inne przestaje się liczyć, na tę jedna chwilę, na ten okruch czasu zaplatany w życiorys.

   Kiedy już siądę na trawie, płoche koniki polne zaczną znowu grać swoją melodię słońca, wtedy mrużąc oczy od blasku, będzie można leniwie gapić się w przestrzeń, czując tętno łąki. Wtedy dopiero będzie można wróżyć z lotu motyla, który leci nad łąką, jak mewa nad oceanem, wtedy będzie można dostrzec szczegóły - mrówkę zdążającą w tylko sobie znanym kierunku, mech rosnący na ziemi, fantastyczne kształty roślin i powietrze, które gnie się nad horyzontem. 

    Ale to dopiero będzie, dopiero przyjdzie ten czas, który cierpliwie czeka w źdźbłach trawy, w cichej kropli deszczu, grzywach drzew szumiących...

   Wtedy może, jeśli Cię spotkam, rzucisz mi spojrzenie spod rzęs właśnie takie, jak lot motyla nad łąką...