Między alfą a omegą.

 

     Śnisz mi się niespokojnie. Przeplatają się słowa z innego czasu, gesty z innego życia. Dawne sprawy plączą się z nowymi. A wszystko to kruche, jak most pajęczy, a wszystko to wiotkie, jak przeczucie dotyku. Słyszę słowa - jesteś krukiem, choć od tamtego czasu minęły eony spraw i uśmiechów. Opuszczam nogi na chłodną podłogę i idę do okna. W głowie wirują mi jeszcze natrętne obrazy, niepokój krąży jeszcze we krwi. Czuję jeszcze smak ust, pamięć dotyku, którego nie było i spojrzenia zza długich rzęs. Tak genialnym katem może być tylko człowiek sam dla siebie, żeby pomieszać różne czasy, dni, tygodnie, lata i noce. Oparty o parapet otwieram okno w granatowy spokój. Wpływa we mnie zimne powietrze, wypełnia mnie spokojem. Czego czas nie złamał, tego człowiek nie będzie w stanie wyrzucić ze swojej pamięci. Czego nie zdołał zrozumieć, tego już nie zrozumie. Nie pomogą proszki na sen i herbaty na uspokojenie. Pracowity bibliotekarz-archiwista wsuwający w szuflady wspomnienia, czule dotykający myśli, segregujący pamięć tej nocy został zabity. Wszystko się pomieszało w dziwnym chaosie. Jutro, albo najdalej pojutrze przyjdzie nowy bibliotekarz, który z równą czułością pozbiera potłuczone i sponiewierane sny. Otrzepie z kurzu wspomnienia, wypoleruje, by znów włożyć je do szufladek. I będzie pracowicie zbierał nowe. Nic się nie pomiesza. Do następnego razu, kiedy wiatr wtargnie w korytarze pamięci i wszystko poprzewraca. 

     Zamykam okno, a potem oczy. Pod powiekami falują włosy, zarys cienia wyciąga rękę, a ja uśmiecham się na granicy niewiadomego. Przeczuwam kolor biustonosza, krągłość ramienia, smukłość szyi. Wchodzę w wielki szept, który spłoszy budzik...