Sen

      Leżę w śnie wąziutkim. Nie uciekam, bo przed światłem nie ma ucieczki w cień. Światło wzywa, więc trzeba iść przed siebie. Wstać, i w tym wąskim świecie dziecka iść przed siebie. Duszno. Nie ma wiatru, nie ma przestrzeni. Wiem, że muszę stąd iść. Dogonić zieleń, zobaczyć błękit. Złote pola. Zielone pola. Ale nie mogę. Nie bez Ciebie. Nie bez słów zakrzepłych na ustach. Nie z obrazem wtopionym w ciemną gwiazdę w piersiach. Już nie wiem, czy mam barbarzyńsko krzyczeć, czy tkać Awiniony modlitw z ciszy. Nie wiem już, czy żłobiąca zmarszczkę kropla jest łzą, czy potem. Nie wiem. Nie wiem, dlaczego stoję pod drzewem. Szukam Cię. Powinnaś tu stać. Przecież jesteśmy jak z kart tarota. Jak z biblijnych obrazków. Przecież nazywaliśmy wszystko swoim prawdziwym imieniem. Przecież byliśmy niewinni. Przecież....Przecież błękit oszołamia. Jego cierń jest wysoki jak śpiew chórów. Kołysze się sklepienie zielone. Kołyszą się kwiaty. Gdzie jesteś? Zanurzona w ciszę odpowiedz. Zanurzona w hałas swojego świata daj znak. Bo szukam Cię we śnie wąziutkim. Bo szukam Cię w każdej twarzy na ulicy. Bo szukam Cię w ciszy. Bo szukam Cię w znajomych dźwiękach i płomieniu świeczki. Bo kiedy wiatr targa włosy, to zamykam oczy. Uśmiecham się czując pod plecami korę drzewa. Czuję na twarzy migotanie cieni. Zielone witraże, słoneczne witraże. Katedra z tęsknienia i szeptu. Senny gotyk z Twojej rzęsy. Modlitwa ze snu. Albo krzyk barbarzyński...