...i wszystko jest....

     Dawno, och, jakie niesubtelne słowo. Dawno tu nie byłem. Za dużo snów, które strugą wylały się nad ranem. Za dużo słów rzuconych na wiatr. Z wiatrem. Ale jestem. Zapatrzony w świat, który wydaje mi się piękny. Siądę i zapatrzę się. Kiedy błękit rozlany, kiedy kołyszą się trawy. Wtedy, kiedy pachnie nagrzaną łąką i wieczorem. Kiedy pachnie zachodem. Kiedy milczę pogodzony ze światem i z sobą. Przysłałbym Ci teraz zapach łąki. Siana, wiatru i obłoku. Otworzył dłonie i napełnił sen zapachem...

     Przychodzi wtedy na czułych słowach, wiesz? I nie wiem, czy jej siostra - proza, nie obrazi się za jej szept. Za nagły obrót gwiazdy w piersi. Za myśl zbyt odważną. Za usta niepocałowane.
To nieprawda, jak sądzę, co mówią o niej ludzie. Nie rozumieją. Nie chcą zrozumieć. A ona jest. Bywa. Syci krwioobiegi, ożywia wargi. Rozgwieżdża oczy.

      I znów mówię szeptem. Ale trzeba. Bo za dużo hałasu. Za dużo ludzkich myśli i spraw. Trzeba ciszy i szeptu. I ręki obok. I zapachu włosów. I oddechu przy uchu. Słów szeptanych księżycem i świtem obudzonym. Zachodem z chorągwią słońca. Szeptać dalej? Będę. Więc ona jest, bywa. I kładzie w głowę słowa, których można się wstydzić. Metafory pocałunku i nagiej skóry. Pauzy milczenia, czułe kadencje na przydechu, kiedy rzęsy zaczynają taniec. A może gałązka jaśminu maczana w księżycu? A może dzikie trawy pachnące wolnością? A może rosa iskrząca się w słońcu? A może drzewo na łące, które czeka cieniem?      

      Wszystko jest poezją. I wszystko jest prozą. I wszystko jakby ogarnięte uśmiechem u zbiegu światów. I wszystko jest czekaniem i wędrówką. I dobrą myślą, kiedy na kolanach opieram głowę. I wszystko jest szeptem, kiedy wstukuję sms w telefon. I wszystko jest pragnieniem, kiedy słowa kołują dobrze znanym lotem. I wszystko jest. I wszystko jest...