Inna strona...

Patrzył na mnie tymi swoimi szarymi oczami śmiesznie podpierając głowę pięścią. Zza zasłon sączył się blask świtu. Nie wiedział o tym, że kiedy było jeszcze szaro, a on spał skulony z włosami potarganymi snem, cicho podeszłam do okna. Materiał zasłon wydał mi się ciężki,  a pod stopami czułam chłód tafli parkietu. Ale tak było dobrze. Chciałam, żeby tak było. Tak właśnie to sobie wyobraziłam. Kiedyś. Za szybą był świat. Mój, jego. Patrzyłam gdzieś tam nie starając się przeniknąć ani deszczu, ani dywanu chmur. Było, jak było. Jesień. W szybie odbijała się moja twarz, więc wyciągnęłam rękę i dotknęłam szyby. Opuszki zetknęły się z zimnym szkłem, widziałam, jak zostawiają ślady pary i poczułam, jakby duch mnie dotknął. Przecież to tylko szkło. Przecież to tylko mur – trochę cegieł i zaprawa. Trochę desek pociętych na mniejsze klepki. Trochę materiału na zasłony. Niby nic – trochę, a stoi łóżko, stolik. Meble, książki, wypalona świeczka. Zdjęcia na ścianie, fotele, białe wino, korek rzucony niedbale na stół – dom. Tylko i aż. Jego. I przez chwilę mój. Bo nasączyłam poduszkę swoim snem. Bo mokrym palcem w łazience narysuję serce, a jak go znam, nie wytrze tego przy sprzątaniu. I co ja mu mogłam wczoraj powiedzieć? Tak, wypełniłam czas opowieściami. Ale nie powiedziałam tego, co ważne. Nie mogłam. Nawet później, kiedy patrzył na mnie, a sen kleił mu oczy.  I tak leżałam patrząc na jego sen i dotykałam jego ramienia, pleców, szyi. Nie obudził się. On też nic nie powiedział. Śmiał się, żartował, ale widziałam przez niego, jak przez szybę, że chciałby inaczej. Może, może kiedyś. Może nigdy. Widziałam, że był już o krok. Jak jego usta szeptały, a ja udałam, że nie widzę. Oddzieliłam się kloszem, szklaną szybą. 

Co on czyta? Gdzie chodzi, z kim się spotyka? Czy patrzy tak samo na innych, jak na mnie? Czy oni widzą tę szarość w jego oczach? Czy oni słyszą ciepło w jego głosie? Czasem mówi tak, jakby czytał wiersze. Czasem mówi tak, że chciałabym zamknąć oczy. Przecież wiem, że go to boli. Przecież wiem, kim jest. A może nie wiem już? Zapomniałam? A może nie chciałam nigdy wiedzieć? No, może przez chwilę. Dobrze mi tak jak jest. Bez słów. Dobrze mi w tym pokoju. Ale i tak chciałabym uciec. Bo wiem, co zrobi, jak się obudzi, co powie. A ja ucieknę pod prysznic. A potem wykręcę się czymś. Albo odszukam jego rękę. Lubię jego dłonie. Silne, szczupłe, zawsze ciepłe.  Wiem, poproszę o kawę. A on ją zrobi. I będzie potem patrzył jak piję. Szukał koloru moich oczu, gapił się na włosy i na mnie całą. Taki jest. Nie zmienię go. Ugotował kolację i nie mogłam się powstrzymać i skrytykowałam. Powiedziałam, że można to inaczej, lepiej i że jadłam lepsze, które znajomy zrobił. Patrzyłam, jak się zapada w sobie, jak nadrabia miną, jak grają mu mięśnie szczęk. Obrócił wszystko w żart. Kiedyś przesadzę, tak jak on.  

Podeszłam do łóżka. Położyłam się i wsłuchałam w jego oddech. Dziwnie tak słuchać czyjegoś oddechu. Co mu się śni? Nie powie przecież. Albo powie, że ja mu się śniłam. Albo podniesie brew i będę wiedziała, żeby nie pytać. Ale i tak zapytam. Musi odpowiedzieć, musi… Otworzyłam oczy, a on patrzył na mnie tymi swoimi szarymi oczami śmiesznie podpierając głowę pięścią. Nie uśmiechał się, ale widziałam na dnie oczu iskierki radości. Nic nie powiedziałam. Patrzyłam.

- Co ci się śniło?

- Tak od razu?  – dzień dobry.

- Dobry jak dobry, co ci się śniło?

- A co? Mówiłem coś przez sen?

- Tak, krzyczałeś jej imię.

- Kłamczucha! Wcale że nie!

- Ależ oczywiście, że wcale że tak!

- Nie mogę ci powiedzieć.

- Mów, pókim dobra.

 - No bo wiesz, śniło mi się…. Słuchałam jego głosu. Nie wiem co mówił, ale słuchałam go.  I patrzyłam na jego oczy. Opowiadał tak, jakby w każdym słowie istniał, jakby całego siebie w to wkładał. Słuchałam go, jak się słucha poezji – nie wiem, o czym jest, ale przyciągała mnie melodia, rytm, jego ranna chrypka.

- Dobra już, zrób kawę. Zrobisz?

- Zrobię.

- To ja idę do łazienki. Podniósł się, przeciągnął. Udałam, że nie patrzę.

- No idź już, pospiesz się.

- Idę, idę… i pomaszerował gdzieś w głąb.

A ja weszłam do łazienki i mokrym palcem namalowałam serce na lustrze – niech się cieszy.

Nie wiedziałam, co dalej…