Kiedy kwitną trawy...

Powiedziałbym, że trawy schylają głowę. Albo nie, trawy kłaniają się wiatrowi. Ale nie powiem. Wystarczy mi to, że siedzę w trawie i patrzę na kołyszące się łodygi. Gdybym wstał, to zobaczę zielony dywan, który gnie się i prostuje. Faluje jak ocean. Ale dajmy spokój literaturze, bo przecież i tak nie wstanę. Tak będę siedział i patrzył przed siebie. Nie udał się dzisiaj zachód. Ale czy zawsze musi być jak na tandetnym landszafcie? Przecież nie po to tu przyszedłem. A może po to? Sam nie wiem i chyba nie zależy mi na tej wiedzy. A na czym mi zależy? Czy jest jeszcze coś? Pewnie tak. Ale nie chcę o tym. Nie teraz. Tak dobrze siedzi mi się wśród kwitnących traw. Gdzieś skowronek cieszy się życiem wyśpiewując swoją piosenkę nad łąką. Gdzieś lecą owady, po coś. A ja? Ja mam dość dzielenia się sobą, jak chlebem rozrywanym przez dłonie. Potrzeba mi traw, które falują na wietrze. Potrzeba mi myśli przyjaznych i milczenia. I muzyki mi brak. Zupełnie jakby obudził się we mnie głód. Jakbym chciał te wszystkie chwile...Nie, to fatalnie brzmi. Ale przecież tak jest i nie zmieni tego moje milczenie. Rozbite o kamień - tak, głaz. A miałem dać spokój literaturze. Chyba się nie da. Za bardzo we mnie wrosła. A może wypuści zielone trwanie, które będzie się giąć na wietrze i wołać o deszcz? Może porosnę zielenią i wtopię się w trawę? A może zakwitnę? Rozpuszczę się w szumie? Rozwieję...? Patrzę na swoje dłonie i czuję zmęczenie. Tak wielkie zmęczenie, jak nigdy w życiu. I czuję, jakbym wszystko zmarnował. Wszystkie swoje myśli, wszystkie słowa, które pochłonął czas. A trawy kołyszą się na wietrze. A niech to! Na pohybel im wszystkim, na pohybel!  W tej ostatniej godzinie istnienia świata...

 Posłuchaj