Czerwień...

Pokażcie mi starą szkołę, przy której nie rosną jarzębiny. No dalej! A bo to wszystko jest zrobione nie tak, jak być powinno. Myślą sobie jeden z drugim - posadzimy jarzębiny! Ładne, przy szkole, kolorowo będzie we wrześniu. Choćby tam posadzili drzewa, na których rosną papugi, to żaden z uczniów nie powie, że ładnie. No, może pierwszaki nieświadome swojej roli. Reszta ma w nosie, albo cokolwiek dalej, kolorową szkołę i jarzębiny. To jedna rzecz. Rzecz druga, ważniejsza, starym zwyczajem rodem z Wysp, sadzono jarzębiny wokół cmentarzy, by ukochane ciotki, wujowie tudzież inni członkowie klanów, nocą nie udawali się na przechadzki po okolicy, a leżeli spokojnie śniąc swoje wieczne sny. Na wiedźmy też jarzębina była dobra. Może najlepsza. I kołki z niej robiono dla przebijania niespokojnych wiedźmich serc i miotły, żeby nocą nie miały na czym latać. I nawet ubijaki do masła strugano pracowicie z jarzębiny, żeby mleko się ubiło nawet, jeśli jakiś skrzat do niego naszczał złośliwie. I posadził jeden z drugim jarzębiny by całe zło kotłowało się w jednym miejscu - genialne. A przecież jeśli już, to należało powiedzieć tym starszym, że nie należy scyzorykiem dłubać w drzewie słowa DUPA, bo Celtowie uważali, że pierwszy mężczyzna narodził się z cisu, a pierwsza kobieta z jarzębiny. Ale po co im ta wiedza...Eremitami nie zostaną i kołków strugać nie będą. Nawet, jeśli nocnym niebem zabarwionym pomarańczem lamp, gdzieś nad ranem przemknie wiedźma do swojej kawalerki na siódmym piętrze, a miotłę zostawi na balkonie. A potem uśmiechając się krzywo rzuci słowo, od którego pęknie szyba, albo włączy się alarm w samochodzie budząc połowę osiedla. Świat jest taki dziwny, a stare nie mija. Przystosowuje się, jak umie. Taki pan Jan nie wie na przykład, że mógłby być alchemikiem. A przecież jego nalewki mają w sobie coś z cudu alchemicznego. Ukrywa jednak swoją prawdziwą naturę mówiąc, że jest na emeryturze. Tak sobie myślałem stojąc pod jarzębiną. Swoje lata już miała i wybujała w oczekiwaniu na ptaki po pierwszych przymrozkach. A one, jak co roku przylecą. Bo przecież i tak na nie nikt nie zwraca uwagi. Może koty, którym miasto nie stępiło instynktu. A gdzie jest mój instynkt? Stoję pod jarzębiną, drzewem miłości i tęsknoty. Symbolu tego wszystkiego, co nadaje życiu sens, ruch i chęć. Zamykam oczy, bo ciągle wierzę - w sens, ruch i chęć. W cel. To trudne, ale łatwe jest tylko w baśniach. Czerwone owoce jarzębiny nie przypominają krwawych łez świętych. Są, bo są konieczne, jak cała reszta świata. I jak dla całego świata, ważna jest miłość i tęsknota. Może nie powinienem stać pod tym drzewem? Może powinienem uciec, rzucając za siebie potrójną klątwę odganiającą zło? Może. Ale czy dałoby to coś? Bo przecież magia trwa, czy w nią wierzymy, czy nie...