Zapomniana czerwień

             A jednak przyjechałem w to miejsce, którego wyrzekłem się wielokrotnie. Pola po horyzont opadły mnie, jak stęsknione psy i ja też wyciągnąłem rękę, by zanurzyć ją w trawie, gdzie kiedyś siedziałem. Znów zobaczyłem ścieżkę między polami, starą gruszę, w której sowa miała swoje gniazdo. I lis skradał się w ciemności. I wszystko było tak, jak być powinno oprócz słów, które przywołałem w pamięci. Może dlatego tu przyjechałem, by zakończyć tę historię, może poczułem się gotów stanąć naprzeciw swoim demonom? Nie wiem. Czułem tylko pot, który kapał mi na dłonie, a słońce mieszkało w mojej krwi. Błogosławiony cień otulił mnie i byłem przez chwilę w błękitnej ciemności zanim wzrok przyzwyczaił się do blasku, kiedy ściągnąłem okulary. Kim stałem się przez ten czas, który rozdzielił nas, jak dwa światy? Kim się stanę teraz, mając pod powiekami zupełnie inny obraz? Tak, lubię stawiać pytania, bo one świadczą o tym, że jeszcze się szuka. Jeszcze nie jest za późno na życie. Jeszcze nie jest za późno na dłonie, które staną się… Czym? Światem? Nieznanym lądem? Wyspą? Snem? Ucieczką od banału? Może wszystkim po trochu. Może. Nie, nie umiem siedzieć w jednym miejscu. Mijają minuty, a ja czuję, ze mijają mnie jakbym zakrzepł w swoim świecie, jakby ktoś zatopił mnie w żywicy i powiesił na piersi. Nie chcę tak, dlatego poruszam dłonią czesząc trawę, wyrywając źdźbło, poruszając barkami. Tak, to wciąż ja. Ja, który jestem wolny. Który może wstać kiedy chce, iść gdzie chce, pisać to, co w nim. Czy mam się tego wstydzić? Czy mam udawać kogoś innego? Czy mam wyrzec się tych wszystkich słów, które szeptałem każdej nocy? Zapalonej latarni? Nie, nie będzie oszustw, ani przemilczanych prawd. Egoizmu i braku oddechu też. Wstaję, prostuję plecy. Czuję, jak tętni we mnie krew, czuję zapach traw, pól, łąk. Tak, to wszystko jest we mnie. Chwytam aparat, tego mojego wiernego przyjaciela, który czasem powie więcej, niż ja sam. Krew tętni w skroniach, krew tętni w dłoniach – żyję. Oddycham. A wiatr mierzwi trawę i kołysze makami. Zwykłymi polnymi makami. Najcudowniejszą kołysankę do snu. Najcudowniejszą pieśń radości i trwania. Bo przecież o to w tym wszystkim chodzi, by trwać. Być wiernym. Iść, jak powiedział poeta. Więc idę, bo czy zostało coś jeszcze?