Niewypowiedziane.

Tobie.   

           Oczy miałem zamknięte, a sen plątał się po kościach. Szedł dołem ogarniając ciało niby posłuszne, a już rozlane odpoczynkiem. Boże, jak dobrze móc zasnąć. Ileż za mną nocy, kiedy nie mogłem spać. Ile za mną dróg przez ścieżki myśli. Ile historii wymyślonych w głowie i ile słów wyszeptanych w czerń nocy. Nie wiesz i nie dowiesz się. Nikt Ci tego nie powie. Nikt nie da zeszytu z datami do ręki mówiąc - sprawdź! Ja sam zresztą nie wiem. Czy to rok, może krócej? Napędzany adrenaliną myśli budowałem miasta i światy. Budowałem życie z aktorami, których nie znałem. A którzy otaczali Cię codziennie. I był moment, że chciałem zapomnieć. I był moment, kiedy bardzo chciałem nienawidzić. Im bardziej chciałem, tym bardziej nie umiałem. I wtedy zrozumiałem, że nie potrafię. Umiem wiele rzeczy, ale tego nie umiem. Umiem uciec w milczenie, umiem się gniewać. Umiem być zły, rozgoryczony, smutny. Umiem się cieszyć, umiem się śmiać. Umiem to wszystko. Ale tego nie potrafię. Nie ucz mnie tego. Nie chcę tego umieć, bo skoro nie potrafiłem w studni nocy, to jak mogę pod białymi obłokami?  I pytam sam siebie, czy my się jeszcze znamy. Nie wiem. Na Boga Najwyższego, nie wiem. Czasem wydaje mi się, że tak, czasem, że zupełnie nie. Bo to chyba tak już jest, że stwarzamy się w każdej sekundzie, z każdym oddechem, z każdym biciem serca... Znów, na nowo i ciągle. I ciągle trzeba od nowa i znów poznawać. I można być przy kimś blisko, dotykać jego ciepłej ręki, a być daleko. Najdalej. Tak jak można być daleko, ale być przy kimś myślą, słowami szeptanymi w głowie, przepływać przez ciało snem, kwitnąć...

      Otworzyłem oczy. Obraz odwrócony o dziewięćdziesiąt stopni, pozycja embrionalna. I oczy. Zielone oczy wpatrzone we mnie. Uśmiech delikatny wywołany z każdego okrucha pamięci. Włosy przelewające się nieposłusznie. I dotyk ręki na twarzy. Dotknęła mojego policzka, objechała brew palcem. Dotknęła warg. Już chciałem jej palce pocałować, kiedy cofnęła rękę. Patrzyła.
- Dawno tu jesteś? - odruchowo wyszeptałem. Przymknęła oczy na dłuższy czas.
- Cały czas jestem.
Nie wiedziałem co powiedzieć, więc chciałem ją objąć, dotknąć, poczuć ciało. Taki atawistyczny odruch u faceta, który chroni to, co najcenniejsze - ochrania sobą. Ale ona znów zamknęła oczy jakby mówiła - nie, zostaw. Patrzyła tylko zielenią swoich oczu na mnie, we mnie, uśmiechając się tym rodzajem uśmiechu, który dobrze znałem. Który...

- Wiesz, wyszeptałem, marzyłem o tej chwili. Marzyłem, że będziemy tak leżeć i wtedy powiem Ci czym dla mnie jesteś. Ale musiałbym mówić bardzo długo. Chciałbym powiedzieć, jak bardzo Cię... Tu wyciągnęła palec i przytknęła mi do ust. Milczałem, a słowa niewypowiedziane krążyły mi we krwi...    

                    

    I nagle otworzyłem oczy. Nikogo nie było, a ja czułem zdrętwienie. Trawa uwierała mnie i pewnie śmiesznie będzie wyglądała odbita na moim ciele. Podniosłem się. Było ciemno, a księżyc żeglował po niebie niewzruszony moimi snami. A może to jego sprawka? Trawa w jego srebrnym świetle wydawała się czarna. Z lasu szedł chłód. Z kieszeni wypadł mi telefon, więc schyliłem się, żeby go podnieść. Tak, trawa była wygnieciona moim ciałem, ale dlaczego ma taki dziwny kształt, jakby dwa ciała leżały? Rzucałem się przez sen? Nie zastanawiałem się, bo są sprawy, o które się nie pyta, na które nie ma odpowiedzi. Zerknąłem na wyświetlacz, tak, druga w nocy, ulubiona godzina. Zanurzyłem się w czerń nocy. Bliżej świateł latarni ulicznych, bliżej asfaltowej drogi, bliżej milczenia. Sen odszedł zupełnie. A słowa niewypowiedziane krążyły w mojej krwi domagając się ucieczki...  

Niewypowiedziane... - click to play