Gałąź...

Czasami trudno coś powiedzieć, jakby gardło ktoś zasznurował. Słowa padają niechętne, chropowate. Nie mają w sobie nic płynności, nie mają w sobie delikatności. I nawet jeśli zniża się głos do szeptu, to tym gorzej. Lepiej jest milczeć, tylko nieznośna obręcz szarpie strunami. Ale płacz nie nadchodzi. Tkwi w przełyku drażniąc, mamiąc ulgą łez. A jeśli łez już nie ma? 

***

Czasami trudno zrobić krok. Nie, nie ten ostateczny, ale ten pierwszy, pełen wahania i braku wyczucia kierunku. Niby wszystko mówi "idź", to jednak uparte ciało się ociąga jakby brakło mu woli, adrenaliny czy zwykłej siły. Lepiej jest wtedy stanąć, rozejrzeć się i uśmiechnąć do swoich myśli, włożyć ręce w kieszenie i patrzyć przed siebie, tam gdzie horyzont zakrzywia perspektywę. I nie myśleć o dłoni ściskającej drugą dłoń. A może warto?

***

Czasami jest takie uczucie, co zdarza się tylko raz. I wszystko przy nim zdaje się powierzchowne, płaskie, jednowymiarowe. Pali się wysokim płomieniem w oczach, dłoniach i głowie. Które nie pozwala spać, jeść i myśleć. Tęskni się do słów, najdrobniejszych gestów. A cząstki ciała zdają się wymieszane z innym ciałem. Myśli z myślami. A człowiek spalając się jest szczęśliwy, jakby rodził się co chwilę od nowa. A może rodzi się w nim nowy świat?

***

Czasami jest taka śmierć, która przychodzi kilka razy. Człowiek nie umiera raz, a wielokrotnie razem z tymi, którzy odchodzą. W człowieku wszystko zastyga, zwija się w  kłębek, kamienieje, lodowacieje. Pustka w głowie, a potem gonitwa myśli. Czepianie się słów, słówek, może nawet rozmowy z nieobecnym, choć żyjącym człowiekiem. Tylko odległym już. Wszystko gaśnie.