Koma...

           Kiedy zamyka się czas, można tylko patrzeć. Ostatnie godziny mijają, ostatnie minuty dopalają się, ostatnie sekundy właśnie biją. I nic nie można zrobić, bo życie wypełniło się i starszy pan uśmiecha się pogodzony z każdą sprawą, pogodzony sam ze sobą. Nie przypomina już siebie, a skulonego ptaka, który stroszy pióra. Nie wyciąga szyi do lotu, bo dobrze wie, że jego lot się skończył. Coraz częściej zamyka oczy, jakby chciał we śnie odnaleźć drogę do domu. Gdziekolwiek byłby jego dom. Trudno mi mówić, bo przecież jest we mnie jego cząstka. Trudno przyzwyczaić gardło do szorstkich słów, które cisza tak genialnie uspokoiła. Więc milczę odprawiając swoje czary-mary, które już niczego nie zmienią. Które nigdy nic nie miały siły zmienić. Wszyscy czekają na tę, z którą rozmawiałem o tylu sprawach. Ja też na nią czekam, na tego nieproszonego i nielubianego gościa, który przyjdzie, jak zawsze, w nieodpowiedniej godzinie. Tej niewiadomej i nieoczekiwanej. Pytasz co robię? Nic. Bo co można robić w pustym domu, który przesiąkł zapachem jego mieszkańców? Ich słowami, snami i myślami? Gestami, które tylko dla nich miały znaczenie. Przedmiotami, które brali w ciepłe dłonie. Lustrami, które odbijały ich twarze. A może są tam, na dnie lustra, i kiedy nikt nie patrzy, to przyglądają się temu, co zostawili? Zegary tykają wierząc, że odmierzają czas, a ten płynie, jak płynął zawsze, od zawsze. I dlatego wyciągam stare zdjęcia, które zatrzymały tych, których kocham. Prababka z psem i przygodną znajomą, babka pośród koleżanek na robotach we Francji, dziadek na motorze z mamą i ciotką, które ufnie patrzą w obiektyw. Tak wiele twarzy, tak wiele słów, które im towarzyszyły. Jeszcze pamiętam ich głosy. Jeszcze pamiętam spracowane ręce prababki pachnące pietruszką, koperkiem i masłem. Spojrzenie zielonych oczu babki. Kłujący zarost dziadka. Chcę pamiętać ich w ruchu, w sposobie mówienia, w zapachu. Nie chcę ich pamiętać, kiedy starość odebrała im urodę, siłę i mowę. Chcę pamiętać kościaną miłość prababki. Oschłą, jak ona sama, ale wierną, jak psia miłość. Zupełnie inną od miłości babki, która wzruszała się z byle powodu. I inną od miłości dziadka, który był moim przyjacielem. Dlaczego mówię „był”? Przecież ciągle jego nieugięte serce bije. Ale jego już nie ma. I tak chciałbym go zapamiętać, kiedy siedzieliśmy w ogrodzie pod starą śliwą i po prostu milczeliśmy. Biły popołudniowe dzwony, a ja widziałem w jego błękitnych oczach spokój. Więc co robię w pustym domu pośród duchów i wspomnień? Pośród biało-czarnych zdjęć? Nie wiem. Choć czuję, że tak powinno być. Że jestem to winny tym ludziom i temu miejscu, które było moim pierwszym domem. Właśnie teraz, kiedy zamyka się czas. I wiesz, palę zdjęcia tych, którzy nie należą do żadnego z tych czasów. Nie należą do tego domu. Ogień płonie, skrawki papieru zwijają się i żarzą. Już ich nie ma, choć zawsze bardzo chcieli być. Są tylko ci, którzy zostawili swoją miłość, którzy wrośli, którzy dali siebie. Tak miało być. Tak miało być…