Stary park...

Niebem ciągnęły bure chmury. Nie przypominały wiosennych baranków, ani też letnich gwałtownych i skłębionych wałów chmur podobnych do wojsk apokalipsy. Niebo przelewało się wszystkimi odcieniami szarości. Gdybym był w domu, napiłbym się herbaty i położył słuchając muzyki. Ale ja poszedłem. A stary park ufnie wybiegł mi na spotkanie białymi brzozami. Nawet Mała siedząca mi na ramieniu i marudząca umilkła. Z duszą na ramieniu wszedłem pod biały parasol drzew i ogarnęła nas cisza. Wdychałem zimne powietrze i rozpiąłem kurtkę.

- Zapnij ją, usłyszałem przy uchu. Będziesz kaszlał.

- Cicho, zobacz jak tu cicho. A Ty znów marudzisz. Chciałaś na spacer, masz spacer. Jestem zmęczony, zlituj się.

- Po co mnie tu wziąłeś? Wolę nasze pola.

- Nie odpuścisz, co? Po ciemku mamy chodzić? Więc może lepiej, jak teraz pochodzimy?

- No…

- No.

- No nie powiedziałeś, dlaczego tu akurat.

- Bo blisko z pracy i jest spokój.

- Kłamiesz. Nie umiesz kłamać. Mów mi tu zaraz czemu w domu nie jesteśmy, a w tym parku, czemu musimy tu chodzić!?

- Nie musimy, bo to ja chodzę. Ty tylko się wydzierasz mi do ucha. Jesteśmy tu, bo tu kiedyś chodziłem.

- I co?

- I nico. Chodziłem. Proste przecież, czego nie rozumiesz?

- Ale co się działooo!! Jak ty tak możesz nic nie mówić? Ma być historia! Porządna historia i morał i w ogóle! Ja taka biedusia, malusia jestem, a ty nic nie rozumiesz. Ty nigdy nic nie rozumiesz. Tylko byś łaził gdzieś, tylko byś pracował, myślał. Mów i już i kropka!

- I myślę co cyckach, zapomniałaś.

- No, tylko to ci w głowie. Masz mi mówić wszystko, rozumiesz? Ja malusia jestem i ja muszę wiedzieć.

- Jesteś z siebie zadowolona, co? Balonik.

- Jaki balonik?

- No ty balonik. Niedługo, to z tej ważności odlecisz. Trzymaj się włosów, jakby co.  Już nabrała powietrza, już czułem, że coś chce powiedzieć, ale tylko westchnęła i rzuciła - No, mówiaj.

- Było to dawno, bo tak zaczyna się każda porządna historia. Przyszedłem tu po raz pierwszy z dziewczyną, która mi się podobała.

- No i co, no i co, mów!

- No i nic. Chodziliśmy sobie, a jej pies biegał. I tyle.

- No ale co było dalej? Kręcisz, jak zwykle kręcisz. To ja tu dla ciebie wszystko, a ty dla mnie nic, ani skraweczka, ani okruszka…

- A co miało być? Pierwszy raz wyszliśmy gdzieś. Bałem się, nie wiedziałem o czym mówić.

-A ona?

- A ona najpierw ściągnęła buty, by chodzić po wieczornej rosie, a potem wlazła na drzewo.

- Fajnie! – czułem, że Małej się podoba. Każda opowieść musi mieć swój haczyk, ale Mała o tym jeszcze nie wiedziała. I nie chciałem jej tego mówić.

- No i co dalej było?

- A ty musisz wciąż pytać?

- Bo tak się nie robi. Się siada i opowiada. Porządnie, od początku do końca. A potem odpowiada na wszystkie pytania. Ale ja to mam los z tobą. Dlatego żadna cię nie chce.

- No, moja panno, toś przegięła.

- A chce?

- No nie chce, ale…

- No widzisz, mam rację, bo ja jestem taka bidusia, której nikt nie chce słuchać, a ja wszystko, wszyściutko wiem i widzę.

- To chcesz w końcu usłyszeć, co było dalej?

- No chcę. Zamyśliłem się. Bo przecież nie mogłem powiedzieć wszystkiego tego, co było potem. O stracie, o wszystkich tych stratach i sypaniu zaklęć na nocny wiatr. Może kiedyś.

- Potem…potem, to szliśmy do domu. I ją pocałowałem.

- W usta?

- Nie, w nos. No jasne, ze w usta, co sobie myślisz? Dziewczyna, która wchodzi na drzewo robi to po to, żeby jej wysiłek nie poszedł na marne.

- I co było dalej?

- Nic, dalej było tak, jak powinno być. Kiedyś ci opowiem, bo zmęczyłem się. Wiesz, że idziemy już czwarty raz tą samą drogą? Popatrz na tamto drzewo. Siedzi na gałęzi ptak. Patrzy na nas. Schował się i myśli, że go nie widzimy. Schronił się tutaj. W końcu to park. Zaniedbany, ale jednak.

- I co, wejdziesz na drzewo, jak ta twoja, żeby go wystraszyć? A może myślisz, że ja mam tam wejść? Toś wymyślił. W życiu tam nie wejdę. Nie myśl sobie, ja jestem porządna dusza i noszę sukienkę.

- Nie, nie chcę, żebyś wchodziła. Chcę ci pokazać ptaka, który siedzi w ciszy. Zupełnie odwrotnie niż ty.

- Opowiesz mi coś jeszcze?

- Nie teraz. Teraz wracamy. Jest późno. Jestem zmęczony i chce mi się herbaty.

- Poziomkowej?

- Jakiej tylko chcesz.

Szliśmy w szarości tak samo szarzy, jak niebo. Zwyczajni. Z nieopowiedzianą do końca historią i tymi późniejszymi, których nikt nie chciał wysłuchać. A może nikt nie musiał…