Nie tylko w niebo.

        Wiesz, czasem są takie dni, kiedy powinno się rano chwycić za telefon dzwoniąc w odpowiednie miejsce mówiąc:

- Dzień dobry, nazywam się XYZ i mam dzisiaj wszystko w dupie.

- Dzień dobry, oczywiście rozumiemy. Proszę się nie przejmować i mieć dalej wszystko daleko i głęboko.

- Czy potrzeba mojego podpisu, czy wystarczy monitoring rozmowy?

- Ależ oczywiście, że to drugie wystarczy. Prosimy, niech pan ma dalej na wszystko wyjechane. Życzymy udanego dnia.

- Dziękuję serdecznie. A was mogę też mieć w dupie?

- Będzie to dla nas prawdziwą przyjemnością. Do usłyszenia.

Byłoby to dużo lepsze, niż trzymać głowę w dłoniach, błądzić wzrokiem za okno i starać się szukać sensu w rozmowach, w szukaniu przyczyn tego, że ma się kulę cementu zamiast mózgu. Tak, masz rację, mało realne. Ale wierz mi, dzisiaj czuję się jak w spowolnionym śnie oblanym smołą. Czuję się jak w innym świecie. Więc zamiast upominać, targać się z samym sobą, przekonywać po raz kolejny, że wszystko dobrze, a potem błądzić w łazience szukając swojego rozjechanego wzroku, który mgli się, po prostu wyjść, odetchnąć powietrzem i pójść sobie gdzieś. Po prostu banalnie gdzieś. Zauważyć pąki na drzewach i pierwszy nieśmiały liść, sprawdzić, czy krokusy już kwitną, a może poszeleścić trochę w starych, zeszłorocznych hortensjach i mieć przy tym grzeszne myśli. Myślisz, że to by się udało? Poszedłbym na stawy i popatrzył na wodę tylko po to, by się przekonać, że myśli mam jeszcze głębokie i pracowicie zapisać je w telefonie, by wieczorem wydobyć z nich cały blask. A potem może być obiad. Byle co, bo przecież jak się ma wszystko gdzieś, to wystarczy niewiele. A potem można by siąść na suchej trawie i patrzyć, jak uczciwie wiatr z zachodu gna chmury na wschód. Potem można jeszcze otworzyć okna, niech ucieknie całe cholerne ciepło i zaduch zamkniętych ścian. Niech zamieszka u mnie na chwilę wiatr. A kiedy zrobi się szaro, zamknąć drzwi na klucz i złapać jakąś książkę, która nie zajmie wiele czasu. Ot tak, by pogłaskać zwoje w głowie i uśpione ego. Może i kieliszek wina, kiedy będzie się dzień zbliżał do głębi wieczoru, a ptaki będą się nawoływać w sadzie. Co sądzisz? Ach, mówisz, że brakuje deszczu. Wiesz co? Masz rację. Powinien być deszcz, ale po dziewiątej, by melancholia mogła trochę zapuścić korzenie we mnie. A potem mogę się nawet podroczyć z Małą i pozwolić na to, by uznała, że straciłem swój dzień. A może zyskałem? Nie wiem, co jej wpadnie do tej głowy. Jedno jest pewne, że będzie cicho. Tak cicho, że usłyszę stąpanie kota sąsiadów i krople deszczu na szybie i tykanie zegarów. A potem? A potem będzie sen. Ale nie taki byle jaki, ale sen z błękitu i srebra. I grzeszny tak, że Mała zbudzi się i będzie płakać nie wiedząc czemu. Bo przecież czasami trzeba mieć wszystko w dupie, skoro codziennie świat ma w dupie nas, prawda?