Tu Mała

Leży. Pewnie by inaczej to napisał. Ale nie może. I to ja, dzielniusia taka, napiszę za niego. Czasami trudno jest być Małą, jak się jest małą, której nikt nie widzi. Tu nie zadziała pociąganie noskiem i zmięta sukienka. Dotykam szyby jego telefonu, bo chciałabym napisać za niego. Bardzo dbał o to, by zdjęcia i teksty były zawsze na czas. A teraz co? Leży. Nie śpi, ale chce, bym tak myślała. Nawet się dziś nie pokłóciliśmy. Nie było kiedy. Chciałabym mu pomóc, ale nie potrafię. Jestem tylko Małą, którą uczy swojego świata. Źle mu to wychodzi. Śmiesznie. Dlatego jestem przy nim. Gdzie bym mogła zresztą sobie pójść? Gdzieś pewnie z wiatrem, jak nad morzem. Nie powiedziałam mu, jak bardzo mi się podobało. Nie było kiedy. Było, ale nie chciałam. A teraz, czy to coś zmieni? Widzę strach w jego oczach. Nic nie rozumie. Ja jestem dzielnusia i malusia, dam radę. Ale czy on da radę? Jego świat się zmienił. Zamiast pól, jest pokój szpitalny z dwojgiem ludzi. Nie patrzy też przez okno, mówi tylko - "daj spokój, Mała". Daję więc spokój. Chciałabym, by się uśmiechnął, powiedział coś, co wszystko naprawi. A może to ja powinnam zrobić? Na razie tylko mnie przytula. Lubię, jak to robi, bo wiem, że jestem dla niego nie jakimś tam strzępkiem mgły, a mną, sobą, Małą. Przyszedł na niego czas próby, a ja nie sądziłam, że da radę. Myślałam, że będę się z niego śmiać, że powiem coś, co go zmobilizuje. A on się przestanie mazać. Ale nie potrafię. Patrzę tylko, na jego niewidzący wzrok. Patrzy na swoje dłonie, czasem na mnie i potem w dal. I zanyka szarość swoich oczu, odwraca głowę. Widocznie musi to trwać. Więc będę czekać tyle, ile będzie trzeba. Bo on też by czekał. Nie, nie będę pytać. Po prostu wtulę się w jego szyję i jego myśli. W jego sny, gdzie stoi wśród pól i syci wzrok światem. Tak jakby świata mogło zabraknąć dla jego oczu. A zdjęć nie będzie.