Bogowie się niecierpliwią...

- Ty musisz się ciągle huśtać?

- Lubię, a bo co?

- Nic, tylko…

- Cha, cha, cha, zazdrościsz, oj ja pęknę ze śmiechu, ty zazdrościsz!

- Nie zazdroszczę, tylko z wszystkiego sobie śmiechy robisz.

- Zazdrościsz i tyle. Mała bujała się na gałązce kędzierzawej od kwiatów. Światło późnego popołudnia prześlizgiwało się między gałęziami i dotykało kwiatów. Wiało, ale to jeszcze nie ten czas, by strącać płatki dzikiej śliwy. Na razie wiatr kołysał gałęziami, które wreszcie napełniły się bielą. A przecież tak czekałem, niemal jak zawsze zbyt długo, na ich kwitnienie. Przychodziliśmy codziennie z Małą sprawdzać czy to już. I dzisiaj z daleka zobaczyliśmy białe drzewo.

- Mała, zejdź już, trzeba wracać

- Nigdzie nie idę.

- Mała, do kogo mówię, złaź!

- Ale mnie tu dobrze, ja malusia jestem, leciusia i huśtam się. Trzeba było przyjść wcześniej, a nie na ostatnią chwilę lecieć z wywieszonym, jęzorem. To teraz musisz czekać. Ja taka biedusia jestem, a ty wcale a wcale o mnie nie dbasz!

- Ja nie dbam? Mała, ty nie spadłaś na głowę swoją rozczochraną? Co ty opowiadasz?

- To po co tu przyszliśmy, co? Bo ty chciałeś zobaczyć kwiatki. No to teraz patrz, skoro są dla ciebie takie ważne. A ja husiu, husiu i wszyscy będą zadowoleni.

- Ty mnie szantażujesz!

- Bo ja malusia i sprytniusia jestem, a ty jesteś stary koń. Kwiatki ogląda – phi!

- A co ci kwiatki przeszkadzają?

- Mnie tam nie przeszkadzają. Ja się huśtam i dobrze mi. Oj, jak mi dobrze. A ty sobie patrz na te kwiatki, skoro one takie szczególne.

- A żebyś wiedziała, że szczególne!

- Acha, zły się robisz – dobrze! Lubię, jak się złościsz, bo potem zawsze coś opowiadasz.

- Dupa! Nic nie opowiem!

- Ale Malusi nie opowiesz? No proszę cię!

- Ani słówka!

- Jak sobie chcesz w takim razie. Patrz sobie na te kwiatki i daj mi się huśtać.

- Wiesz Mała, ty to jesteś cholera jednak.  Po kim, ja się pytam?

- No jak to po kim? – po tobie oczywiście. Gadaj już o tych twoich kwiatkach.

Siadłem na suchej trawie. Nowej jeszcze nie było, ledwo przebijała się przez suche warkocze zeszłorocznej. Mała huśtała się na tle błękitnego nieba i naprawdę ładnie wyglądała w tych kwiatach. A przecież miałem tu nie przychodzić więcej.

- Dobra Mała, to dzika śliwa. Pierwsze drzewo, które kwitnie wiosną. I wiesz, jest ono dla mnie szczególne.

- Bo pierwsze?

- Tak, bo pierwsze. Ma takie delikatne kwiaty, które pachną. Ktoś może powiedzieć, że są krokusy, hiacynty i narcyzy. Ale to wszystko rośnie w ziemi. A drzewo…zobacz, jaką drogę muszą pokonać soki drzewa, by ożywić martwe gałęzie. To taki mały cud, kiedy widzisz pierwsze liście i pierwsze, nieśmiałe kwiaty. Nie jakiejś nędznej cebulki, nie krzaczka, a prawdziwego drzewa.

- No i co, to koniec?

- Nie, to nie koniec. To dopiero początek, bo widzisz to drzewo jest symbolem trwania i życia. Było martwe, a jednak ożyło. Życie i śmierć spotkały się tutaj. I tutaj będzie mieszkało słońce i noc i deszcz. Tutaj będzie odpoczywał wiatr. Tutaj moja dusza siedzi na gałęzi i mówi, że jej dobrze. Dawniej rósł tu jeszcze sad, ale zdziczał ze starości i ktoś go pewnej zimy wyciął. Zobacz, zostały tylko pniaki.

Mała milczała. Widziałem jej zapatrzony gdzieś w dal wzrok, a zachodzące słońce pięknie grało jej we włosach. Nie wiem, nad czym myślała. Czy nad tym, co jej powiedziałem, czy nad tym, co zobaczyła w swojej rozczochranej głowie. Nie miało to teraz znaczenia.

- Nie zabrałeś mnie tu tylko dlatego, prawda? Mała dalej patrzyła gdzieś ponad korony drzew, ponad horyzont, a jej głos wydawał się być daleki.

- Nie, nie tylko dlatego. Ale to, co ci powiedziałem jest prawdą.

- Wiem, chodźmy już. Chciałam tylko, żebyś powiedział to na głos.

- Co?

- To wszystko…

Niebo szarzało. Na zachodzie grała łuna, która już tylko trochę dawała światła. Wracaliśmy, tonąc w cieniach. A bogowie patrzyli na nas gryząc wargi z bezsiły. Może byli zazdrośni, a może tylko niecierpliwi?