Głód...

- Siedzisz?

- Siedzę

- Dobrze. Siedź sobie. Ja muszę…

- Tak, wiem. Musisz.

- Mała, nie rób takiej miny.

- Bo ja jestem malusia i biedusia i ty zupełnie o mnie nie dbasz! Ty myślisz, że ja będę znów na tej gałęzi siedziała wieki. Ja kura nie jestem!

- Ale anioł też nie, więc siedź i nie marudź. Albo się przeleć gdzieś. Ja chcę tu posiedzieć. Dość mam chodzenia. Tu i ani kroku więcej.

- A co będziesz robił?

- Mała, ja ciebie kiedyś uduszę. Po prostu chcę siedzieć i gapić się przed siebie.I milczeć. Mogę?

- Ty znowu krzyczysz, a na mnie się nie krzyczy, bo ja jestem malusia, biedusia i ja grzeczna jestem.

- Tak, jesteś grzeczna bardzo. Pomijając to, że pastę do zębów mi wypaskudziłaś, nie wiem po co, a potem musiałem twoje ślady ścierać ze stołu. I nie wiem Mała, czemu sąsiadów kot tak straszliwie miauczał dzisiaj, ale to chyba nie było naturalne?

- A bo ty tak zawsze! Ja się dla ciebie poświęcam, a ty wcale tego nie widzisz. Co znaczy trochę przetrzeć stół w porównaniu do świętego spokoju?

- Co zrobiłaś?

- Nico!

- No…

- Kotek ładnie pachnie i więcej nie przyjdzie siusiać. Dobrze zrobiłam? No pochwal mnie, pochwal, słyszysz?

- Słyszę Mała, ja o niczym nie wiem, nie wtrącam się. I dziękuję.

- No, ja malusia jestem i zaradna taka, że nie wiem. A żebyś ty widział, jak ten kot…

- Mała, nie kończ. Chcę trochę spokoju. Mała umilkła. A może coś mówiła jeszcze, ale siadłem pod drzewem. Wyciągnąłem nogi i tak sobie siedziałem słuchając, jak wiatr gwiżdże wśród gałęzi i kołysze trawami.

- Już?

- Co „już”?

- No już się nagapiłeś? Możemy dalej iść?

- Nie Mała, nie możemy. Chcę tu siedzieć i tyle. Wczoraj dosyć się nałaziłem z Tobą. Dzisiaj kolej na moje odpoczywanie.

- Ale nuudno!!!

- Tylko nudni ludzie się nudzą Mała, wiesz?

- Nie wiem. Ja jestem malusia i ja chcę, żeby się coś działo! A w ogóle, na co ty się tak gapisz?

- Na nic. Po prostu patrzę. Cieszę się, że widzę. Cieszę się, ze oddycham. Wiesz, już kiedyś tak miałem, tylko wtedy szybko mi to cieszenie przeszło. A teraz po prostu się cieszę, że widzę. Mała, to taka prosta czynność, to takie zwyczajne, a kiedy tego braknie, człowiek staje się cieniem. Nie ma go. Ucieka, kryje się, nie wie, co ze sobą zrobić. Im bardziej chce, tym bardziej nie może. I wtedy rodzi się w nim wielki głód, którego nie zaspokoi.

- Głód?

- Głód. Wszystko niknie i blaknie, staje się nieistotne. Jest tylko głód, który trawi i żal, który rośnie i rośnie. Więc daj mi po prostu siedzieć. Ja chcę się nasycić światem, ziemią, niebem. Tymi różowymi kwiatami.

- A na mnie nie patrzysz! Ja jestem malusia i biedusia i wcale się nie cieszysz, jak mnie widzisz, tylko ciągle wzdychasz. A ja chcę dobrze!

- Mała, ja się cieszę. Bardzo się cieszę. Ale ty jesteś stale przy mnie. Rozmawiamy, kłócimy się, włazisz mi na biurko i rano budzisz. Ale są też inne rzeczy na świecie.

- Tak, są! Cycki pewnie!

- Mała, przestań. Nie rozmawiamy o tym.

- A właśnie że tak! Pewnie jakaś tą drogą będzie szła, co? I przylazłeś tu z wywieszonym jęzorem, żeby się na nią gapić. O ja biedusia, malusia, buuu..!

- O Chryste, co za z tobą mam. Mała, przecież wiesz dobrze, że nikt tą drogą nie pójdzie.

- A może akurat pójdzie!

- Nie, nie pójdzie.

- Ale chciałbyś, żeby szła, co?

- Nie, nie chciałbym.

- Kłamiesz kłamczuchu kłamczuchowaty! Mnie, swoją własną, rodzoną duszę tak okłamywać!

- Mała, do cholery…

- Ty mi tu o głodzie opowiadasz smutne kawałki, żebym ja malusia, biedusia łezkę uroniła, a ty podstępny gapić się chcesz na…

- Mała!! Czego ty chcesz?

- Prawdy!

- Prawda…  Chcesz prawdy, tak? No to usłyszałaś już część prawdy. A druga część to ta, że owszem, chciałbym, żeby tą drogą szła dziewczyna. Miała rozpuszczone włosy, które wiatr by rozwiewał. Przyszła by tu, pod to drzewo i siadła obok mnie. Położyła mi głowę na ramieniu, albo objęła nogi rękoma i tak jak ja siedziałaby w ciszy, która by oznaczała zrozumienie. A potem wzięła mnie za rękę i byśmy poszli. Gdzieś. Widzisz, to też jest głód. Taki głód, którego nie da się zaspokoić, który zamiera i budzi się w najmniej oczekiwanych chwilach.

- Głód miłości.

- Co tam mamroczesz pod nosem?

- Nic, nic. Siedź sobie, już nic nie będę mówić. Ja malusia jestem i grzeczna taka, że aż strach, przecież wiesz.

- Tak, wiem Mała, wiem…

Słońce świeciło uczciwie, jakby dni wypełnionych szarością i deszczem nigdy nie było. Patrzyłem na rozłożyste gałęzie drzewa wypełnione różową mgiełką przeplataną błękitem. Wiatr strącał powoli płatki, które wirowały spadając. Było cicho, ptaki tylko gdzieś śpiewały wolną i niespokojną piosenkę w swoim własnym języku. O życiu, wolności i błękitnym niebie. Tak, jakby tylko to było istotne. A może właśnie to jest istotne? Tylko to..?