Jestem...

- Widzisz Mała, zdałem sobie sprawę jakiś czas temu, że żyję podwójnie. A może potrójnie? Siedź, gdzie siedzisz. Słońce grzeje, a ja się zmęczyłem. Nie, wyjątkowo nie tobą. Wyjątkowo. No dobra, dobra, żartowałem. Po prostu się zmęczyłem. Trzeba trochę czasu, żebym się nie męczył. Jeszcze ten szpital siedzi mi w kościach, choć przecież to już trochę czasu. Do rzeczy? Mała, to jest do rzeczy. Myślałaś, że w punktach będzie? Znasz mnie przecież. Lubię opowieści. Ale, ale, miałem powiedzieć jak to jest z tym życiem moim podwójnym. A może nawet potrójnym. Kiedy tak patrzę na to, co robię, to pierwsze moje życie, to praca. Jestem nauczycielem, belfrem. I samo to definiuje to, co robię. Jestem wyrozumiały i staram się słuchać. Sam też lubię, kiedy mnie słuchają. Czy mówię rzeczy ważne? Nie wiem. Dla mnie są ważne. Bo przecież nie chodzi o to, by znać tylko fabułę książki, ale żeby móc o niej porozmawiać. O słowach, zachowaniach ludzi, o tym, jak świat w tej książce żyje. Bo ważne jest, by żył. Dajmy na to, dylematy Antygony będą tak samo ważne dziś, jak były ważne dawniej, a Hamlet dąży do samozagłady w każdym z możliwych czasów. Tak samo wieczna jest miłość Tristana i Izoldy i krzak głogu, który oplata grób ukochanej, a żagle są czarnego koloru. Po co to wszystko? Po to, by człowiek mógł się tego nauczyć. Nie, nie z telewizji, nie z Internetu, a właśnie czytając i będąc zanurzonym w ten świat, który od zawsze wymagał cierpliwości. A potem sprawdzam prace. Czytam stosy zapisanych kartek i kupuję wciąż nowe długopisy, które mrą z wyczerpania. Chcę, by kiedyś spotkany uczeń na ulicy podał mi rękę i bym mógł rozmawiać z nim z uśmiechem i językiem, który pamięta Kochanowskiego, Mickiewicza, Miłosza i Herberta. I obydwoje się zrozumiemy. Drugie życie Mała jest wtedy, kiedy idę przed siebie i cieszę się tym, że oddycham i żyję.  Patrzę i widzę to, co powinno być w tej chwili ważne. Niebo, obłoki, krążące ptaki, drzewa i całą urodę ziemi, która często uderza w człowieka tak, że stoi i nie wie, co myśleć. Dopiero w domu, kiedy zapalam świeczkę mogę uporządkować te wszystkie obrazy, dźwięki i zapachy i te wszystkie myśli, które towarzyszyły mi wtedy. Siadam i piszę. Bo wierzę w każdy ze swoich światów, które powołuję do życia.  Pierwsze życie jest dla wszystkich. Każdy może przyjść, powiedzieć swoje zdanie, rzucić żart, uwagę, wypowiedzieć myśl. W drugim życiu jest niewielu ludzi. Czasem nikogo. Stałem się ostrożny, bo wiem jak boli, kiedy patrzy się na swój świat, który ginie, Co z tego, że jest ich wiele. Każda śmierć boli przecież tak samo. Nie wiem Mała, czy rozumiesz, ale milczysz i to jest dobre. Co, że niby zapomniałem o tym trzecim życiu? Nie, nie zapomniałem, ale trudno o tym mówić, wiesz? Bo to boli. Ja wiem, z tym można żyć, ale czasami siadam z opuszczonymi dłońmi w bezsile i nie wiem, co dalej. A może to wszystko prawda? Może to ja się mylę, a te słowa rzucone z pasją i nienawiścią jednak są prawdą? Bo może jestem leniem, nie wyszło mi w życiu, nic nie umiem robić? Może jestem kiepskim nauczycielem? A może mam te trzy miesiące wakacji, tylko o tym nie wiem? A może jeżdżę tylko na wycieczki za nie swoje pieniądze? A może, jak chce pewien starszy, niewysoki pan, jestem mniej warty od świni i krowy? Wiesz Mała, trudno tak żyć. Zachować uśmiech i życzliwość. A gdybym tak został menelem na koszt podatników? Może wtedy zabiegano by o mnie, a ja sączyłbym wino za dziewięć złotych i nie troszczył się o to, co będzie jutro? Nie miałbym dylematów moralnych i nie widział tego, co dostrzegam w każdej książce, w każdym źdźble trawy, obłoku i drzewie. W każdym człowieku.

- Co dostrzegasz?

- Serce, a cóż by innego Mała, cóż by innego..?