Bez (znieczulenia)

- Pachnie ten bez, prawda? Najładniej pachnie po deszczu, albo kiedy będzie zmierzchać. Kiedyś miałem takie małe marzenie, by mieć ogród. Ale nie taki ogród, gdzie jest równo i każda trawka rośnie jak od linijki. Dziki ogród pełen starych drzew. Jabłoni albo śliw, ale i dębów, brzóz na obrzeżach, a może nawet lip. I gdzieś tam w kącie tego zielonego przestworu stałaby sobie ławka, na której można siąść. Obok ławki rośnie krzak bzu. A może jaśminowy gąszcz, gdzie przylatywałyby ptaki wiedząc, że siedzę na ławce, ale nie bojąc się mnie? A ja siedziałbym i wdychał powietrze, które powoli stygnie, albo takie przesycone zapachem mokrej zieleni i bzu, który po deszczu zwisałby kiśćmi nabrzmiałymi wilgocią. Księżyc? A jakże, też musiałby być. Ale nie ten wielki i pełny, a bardziej ostry i świecący złoto. A kiedy przesiąkłbym zapachem bzu, wracałbym krętą ścieżką przez niekoszoną trawę. Mijałbym cienie drzew zlewające się z wieczorem, a ptaki by powoli milkły wiedząc, że skończyłem ich słuchać. A potem bym wszedł do domu i wyciągnął latarnię i zapaloną postawił w oknie, by wśród tego zielonego morza mojego ogrodu nikt nie zabłądził, a zmory nocne grzały się w jej blasku bojąc się równocześnie zbliżyć. Zegar by wystukiwał nocne sekundy cierpliwym wahadłem, a ja bym siedział i czytał mądre książki. A może ze sobą bym przyniósł trochę bzu i wstawił do jakiegoś dzbanka i postawił na stole, a zapach rozszedłby się po całym domu? Nie wiem, nie myślałem o tym dużo. Myślałem raczej o drewnie do kominka, bo noce majowe są jeszcze chłodne. Popatrzyłem na Małą, która leżała na kanapie podpierając głowę rękami, a aureolka leżała obok. Widziałem, jak smakuje moje stare marzenie. To, które kiedyś było dla mnie ważne. A przynajmniej tak mi się wydawało.

- A ona?

- Jaka ona?

- No przecież wiadomo, że ona też będzie w tym ogrodzie albo domu.

- Tak, ona też była.

- No i co dalej?

- Dalej? A wiesz, nie zastanawiałem się. Była zawsze czekaniem. Bo przecież nie przychodziłem do ogrodu dlatego, by posiedzieć na ławce. Pewnie kiedy tak siedziałem wpatrzony w gasnący dzień i słuchając ptaków, czekałem również na nią. Może ta latarnia była dla niej w oknie? Nie pamiętam już. To było dawno, w innym życiu Mała. Wiem, że chciałem, by miała błękitną sukienkę i by idąc, falowały jej włosy. By szła miękko strącając wilgoć z źdźbeł trawy. A potem trzymając jej szczupłą dłoń weszlibyśmy do domu. Tyle Mała.

- Eee…koniec? Dlaczego koniec? Ja chcę usłyszeć, co było dalej! Powiedz chociaż, czy ona miała jakieś imię?

- Tak, kiedyś miała swoje imię.

-No to mówiaj!

- Takie marzenie musi być niedokończone, bo inaczej zmienia się w gorycz. Niech więc jest takie, jakie jest. Bez zakończenia i bez dopowiedzeń. Było moim marzeniem, prawda?

- Przynieś lepiej szklankę z płynem i wodą i słomkę. Chcę puszczać bańki

- Co?

- Słyszałeś przecież, chcę bańki puszczać. Nic już nie powiedziałem tylko posłusznie poszedłem do łazienki zrobić jej płyn do baniek. A bańki były piękne i kolorowe. Mała z wprawą nałogowego dmuchacza baniek maczała słomkę i wypuszczała albo serię malutkich baniek, albo dużą bańkę mieniącą się kolorami, która żeglowała z kanapy w stronę pokoju.

- Wiesz, ja znam ten ogród, powiedziała Mała między jedną bańką, a drugą. Ja tam byłam. Znam te ścieżki między pniami starych drzew i znam tę ławkę na uboczu. I pamiętam zapach bzu, kiedy wieczór nadchodził. Bo wiesz, żadne marzenie nie ginie, nawet jeśli zamieni się w gorycz. Ono po prostu osiada na dnie ciebie i zostaje. Bo jest twoje. Czasami wystarczy niewiele, by je odszukać, zdmuchnąć kurz i przypatrzyć mu się od nowa.

- A gorycz, która wypełnia człowieka?

- Gorycz mija, a jeśli marzenie jest prawdziwe, będzie dalej w tobie

- Jesteś pewna Mała, że tak można?

- Jestem pewna – odpowiedziała Mała z miną znawcy, a potem wzięła oddech, by w powietrzu zawirowały bańki jak małe światy…