Nie(bo)...

              Mówię „nie”.  Znów mówię. Tak jakbym zapomniał, że istnieje takie słowo. Uczę się. Pilnie odmawiając sobie tylu rzeczy. Więc skoro sobie potrafię odmówić, to innym też powinienem. Ładnie byłoby powiedzieć, że rezygnuję przez negację. Albo delikatniej - odmawiam. Co właściwie na jedno wychodzi. Jeden kit, jak mawiał klasyk. A ludzie nie lubią, kiedy się im odmawia. Nie lubią tego jednego, nieprzewidzianego elementu który sprawia, że trzeba zmienić plany, albo i całe swoje życie. Kochasz mnie? Nie, nie kocham, ale będziesz moim przyjacielem? Nie, nie będę. Dlaczego? Głupie pytanie – bo to zupełnie inna kategoria uczuć i tyle. Spotkamy się? Nie, nie spotkamy. Dlaczego? Bo poczułem się oszukany. Może pójdziemy gdzieś w miasto. Nie. Ale dlaczego? Bo nie mam ochoty. Powiesz mi o swoich marzeniach? Nie, nie powiem. Dlaczego? Bo nie po to są marzeniami, żeby o nich kłapać, a potem słyszeć, że nie wyszło. Są moje, moje i moje. Najmojsze. Zawsze, kiedy się odmawia następuje pytanie – "dlaczego"? Albo „czemu”. Tak, jakby trzeba było wytłumaczyć jedno słowo NIE. A przecież ono samo w sobie jest przeczeniem. Jest krótkie i jednoznaczne i nie trzeba negocjować prawdy. Tłumaczyć jej. Dlatego będę pisał po swojemu. Łzawo, marudnie i ckliwie miejscami ocierając się o banał. Czasami o coś może zupełnie innego. Ale to jestem ja. W tych wszystkich literach, po których sunie się z mniejszą, czy większą uwagą wzrokiem. Ja. Ja wypowiedziany. Ja napisany. Ja, którego dotknąć się nie da, można tylko mnie poczuć i nie zrozumieć. Bo nie zawsze chcę, by mnie zrozumiano. Pisz prościej. Jesteś facetem, wiesz, pisz prostymi zdaniami. Boże, toż to herezja patrząc na Żeromskiego, Sienkiewicza i wszystkich tych, których powinno się, a może czasem i nie powinno znać. A ja mówię swoje „nie”, bo widzę świat tak, jak widzę. Bo budowanie świata zaczyna się od słów. I na słowach się kończy. Z prochu powstałeś i w proch… A potem zatańczysz na wietrze gdzieś między polami. Więc idę noga za nogą i brzmi to tak, jakbym kręcił niemo głową. Prawo-lewo, lewo prawo. Proste „nie”. Wprawiam się, by pośród tych, którzy krzyczą swoje „tak”, wyszeptać swoje „nie”. Zbyt wiele razy musiałem przełknąć gorycz „tak” i zbyt wiele razy usłyszeć „nie”, by w końcu nie zrobić tego samego. Dlatego patrzę w niebo i chmury, które tak pięknie absorbują światło, że znów chciałbym w nich mieszkać. Miasta nieskończenie chmurne – pięknie brzmi. Bzdura? Oczywiście, ale ja bym chciał i dlatego mówię „nie”, bo chcę widzieć świat po swojemu. I czuć po swojemu. Nie wolno nikomu tego odbierać. Ani kpić z tego, że niebo pachnie, że wiatr otula, a wróble słuchają Pana Boga.  

            Wracałem, a łuna rozlewała się po ulicach. Pachniało wilgocią i mokrym kurzem. Na parkowej ławce siedziało trzech. Pierwszy zanurzony był w swoim smartfonie. Drugi pluł sobie na buty widząc w tym upodobanie. Trzeci słuchał głośno Hip-hopu. Nuda wylewała się z nich. Nie widzieli innego świata poza tym, który im podsunięto pod nos mówiąc – Ej! Piękny ten świat, weź go sobie. I zapłać! Jeden z nich, trąc rozlewające się pryszcze wieku młodzieńczego, rzekł do telefonu: „Kurwa, spierdalaj pierdolona szmato”.  A ja pomyślałem – „granice twojego języka, są granicą twojego świata”. Wracałem do domu, a każdy mój krok, jako i pierwej, mówił to samo – nie, nie, nie…