Oślepnąć...

           Któregoś ranka obudziłem się i nic nie zobaczyłem. Nie, nie tak to powinno brzmieć. Powinienem to powiedzieć na przydechu szepcząc, by nikt nie usłyszał. Więc zacznę raz jeszcze, dobrze? Któregośrankaobudziłemsięinicniezobaczyłem. Tak było, nie kłamię. Choć w języku polskim znamy takie połączenia, które przeczą logice, tak jak to, wybrzmiałe. Ale nawet jeśli napisałbym w inny sposób, to sens będzie ten sam. Nie widziałem. Nie, nie zupełnie. Coś tam pełgało pod powiekami i myślałem, że to ze snu, że to oczy zaklejone jeszcze majakiem, który nie zdążył się do końca wyśnić. Albo to, co było we mnie, nie zdążyło się jeszcze prześnić… Ale nie, to nie było to. Widziałem jasne i ciemne plamy. Widziałem kolory i umiałem je ponazywać, ale wszystko tonęło w rozmazaniu. W szczęśliwej niestaranności. A może ofiarowano mi litościwie szaleństwo? A może odebrano mi wzrok, bym więcej nie pisał? Nie robił zdjęć, nie dostrzegał szczegółów? Nie rozpoznawał twarzy? A potem nie oddychał? Tonąłem. Tonąłem i nawet nie zdążyłem się wystraszyć. Zupełnie jak wtedy. Prawie. Ale nie chcę o tym mówić. Dopiero później wystraszyłem się, bo we mgle kolorów i światła usłyszałem głosy.  Wyraźne, dźwięczne, rezonujące. A więc ślepłem. A więc oślepłem. I wtedy dopiero wystraszyłem się zupełnie, że nie zobaczę konika polnego i trawy kołyszącej się na wietrze. I nie będę śledził ruchu obłoków, ani patrzył na piersi kobiet, kiedy lato smagnie ich skórę. Przyjdzie mi blaknąć razem ze swoim wzrokiem. A więc tak to się odbywa. Zupełnie jak w życiu, kiedy blakniesz dla innych. Powoli rozmywasz się, stajesz się nieważki, by sczeznąć w delikatnej mgiełce i nieistnieniu. Wykasują cię z telefonu z ulicy i domu. Wyrzucą wspomnienia, które bolą uśmiechem i radością. Zapomną się daty, tak dawniej istotne i zastąpią je datami kogoś innego. Puff – i nie ma cię. Kilka ruchów kciukiem i palcem wskazującym. Skazującym. I będą unikać starych ścieżek i późnych popołudni albo miejsc, by mgląca pamięć nie odzyskała ostrości. Tak łatwo jest oślepnąć. No więc tak sobie myślałem leżąc na szpitalnym łóżku mając zamknięte, niewidzące oczy. W moje ciało wsączały się jakieś płyny, maszyny działały bezrozumnie gadając w tajnym języku elektronicznych popiskiwań, a sąsiad opowiadał mi historię swojej choroby poczynając od pradziadka chorego na siekierę w plecach swojego brata. Wszystko było obok mnie, jakby mnie nie dotyczyło. Bo przecież mgliłem się, oddalałem, znikałem, tak jak świat w moich oczach i słowa w moich ustach. Po co to mówię? Bo idę lekkim krokiem i patrzę na drzewa i na trawę. Bo widzę kwiaty i to wszystko, czego zazwyczaj się nie dostrzega. Pomija się, bo to jest zawsze.  Zawsze, na zawsze. Ja też miałem być zawsze i na zawsze. Nie jestem. Może dlatego ten lekki krok? Tylko skąd ten ciężar w sercu? Może bym nie uleciał gdzieś tam? Jeszcze kiedyś chwycę latarnię i będę zapalał gwiazdy, jak kiedyś. Ale na razie widzę to, czego nie widzi dziecko z psem i młoda dziewczyna z telefonem. I nie widzi tego starsza pani z miną pieprzniętej madonny na haju i wątpliwy elegant w dresie. A może do tego trzeba być samemu? I słuchać nawołujących się ptaków? Nie wiem, do następnej opowieści, w której zadam inne pytania. Bo kto przestaje pytać, ten przestaje się dziwić. A przecież życie jest zdziwieniem. Nawet, jeśli się ślepnie...