Przepływanie...

             Dawno tu nie byłem. Bo czasami nie ma się ochoty iść w pewne miejsca, które wydają się niepotrzebne. Które wycina się z mapy życia. Po co? Nie wiem, ale tak się robi, by można było oddychać. By można było żyć.  Czy to ważne? Nie wiem, mówię to tak, jakbym mówił samemu sobie tłumacząc się z dawnej aberracji. Ale widać tak trzeba było. Więc wróciłem tu po trzech latach znów w zapachu liści i w słońcu październikowym. Ale już nie z niepokojem, nie ze słowami prędkimi i gwałtownymi, a z milczeniem. Bo przyszedłem pomilczeć. Bo lubię milczeć. Siedzieć sobie i patrzyć na świat z perspektywy starego parku, który napełnia się szelestem liści i promieniami słońca. A może przyszedłem powiedzieć starym drzewom „już dobrze”? Wiele rzeczy chciałem, ale przyjechałem tu, by ukradziony sobie samemu czas dać w prezencie. Siąść i poczuć jesień i leniwe światło. Poczuć przepływanie. Bo nigdzie się nie spieszyłem. Nie musiałem zerkać na telefon, nie musiałem sprawdzać godziny. Byłem tylko ja i stary park z ławkami, na których chciałem zawsze usiąść z dziewczyną, która mi się podoba. Czemu akurat tu? Nie wiem, ale tak sobie wymyśliłem, że zabrałbym ją właśnie w to miejsce, które jest blisko arterii miasta, a jednocześnie oddala się od niego i jego hałasu. Dobre miejsce, zapomniane z wyboru. Ale teraz tu jestem. Widzę w powietrzu wirujące liście, które niecierpliwe klony zrzucają. I znów mam wrażenie, że patrzę na egzotyczne ryby, które mienią się zielenią, żółcią i czerwienią. Które chciałoby się dotknąć, choć one są wysoko, wysoko w górze, jakby chciały wyskoczyć do słońca. Tu na dole jest półmrok. Witrażowe światło tworzy smugi i cienie, a ryby to ciemnieją, to jaśnieją. Światło i mrok przeplatają się, jak w życiu. Wszystko tętni kolorami i nie chce mi się stąd ruszać. Dobrze mi na tej parkowej ławce. I wiesz, dziwna rzecz, ludzie wchodzący do parku żwawym krokiem zwalniają. A może mnie się wydaje, że ich krok staje się miękki i płynniejszy? Wietrzą w powietrzu jesień i płyną przez ten park cieniem alei w swoim kierunku. Tylko staruszkowie na ławce nie chcą milczeć. Dobrze wytresowani w rodzinnym milczeniu pantoflarza dyskutują o polityce, co i tak przecież nie ma znaczenia. Ale czują się spełnieni zachowując giętkość myśli i siłę argumentów. Jest jeszcze pańcia z dzieckiem w wózku, która przepływa obok jak meduza sprawdzając, czy podziwiam jej dzieło. Nie, nie podziwiam, choć jest uparta i przepływa raz za razem mówiąc coś w niedorzecznym dziecinnym języku. Ale w końcu nie napotykając mojego wzroku odpływa gniewnie falując i znów jestem sam pośród cieni i plam słonecznych. I myślę sobie, że nawet siadłem tak, by zrobić miejsce dla tej, która przyjdzie i usiądzie obok. Będzie szła z daleka, a poły jej płaszcza będą rozwiewały się, jak skrzydła. Będzie coraz bliżej i bliżej i zamglona sylwetka będzie się robiła wyraźna, coraz wyraźniejsza. Nie, nie siądzie obok, ale siądzie tak, by kątem oka zerkać na ruch z mojej strony. Wyciągnie książkę zamiast telefonu i od czasu do czasu będzie podnosić głowę. Czasem też niesforny kosmyk włosów będzie jej opadał, a ona z niecierpliwością i gracją odrzuci go gestem, który będzie wart zapamiętania lub chociażby wiersza. Będę patrzył na jej profil, na jej usta, na rzęsy i powiem sobie, że tak wygląda piękno. A liście będą opadać i szumieć. I będzie się uśmiechać niby do tego, co czyta, ale ja będę wiedział, że do mnie. Może nawet przyśni mi się ten uśmiech którejś nocy. Co będzie dalej? Nie wiem. Nikt nie może wiedzieć. A może wcale tak nie będzie, a może wcale tak się nie stanie. Może inaczej. Kto wie? Nikt nie wie. Wstaję i czuję, że mój ukradziony czas mija. Trzeba iść do swoich spraw. A park będzie czekał na jakieś „kiedyś”…